Kirkjuritið - 01.09.1977, Blaðsíða 82

verustunda safnaðarins og hinna ýmsu
deilda hans, þar sem söfnuðurinn við
hlið hinnar almennu guðsþjónustu hef-
ur tækifæri til að næra trúarsamfélag
sitt við Guð og náungann. Þar fái söfn-
uðurinn leiðsögn á öllum sviðum lífs-
ins. Kristur þarf í æ ríkari mæli að
verða konungur á öllum sviðum lífs
vors bæði í viðskipta- og stjórnmála-
lífi voru, skemmtana- og heimilislífi
voru, atvinnulífi voru o. s. frv.
Sunnudagaskóla- og unglingastarf
vort er ekki nóg. Það virðist ekki bera
þann ávöxt í þessu tilliti, sem vér
hefðum getað vonað. Unga fólkið sæk-
ir yfirleitt ekki hinar almennu sunnu-
dagsguðsþjónustur. Það þarf að vinna
að sameiginlegri guðsþjónustugöngu
foreldra og barna.
Æskulýður safnaðanna mun ekki
hafa sameiginlega guðsþjónustustund
heimilisfólksins á nýstofnuðum heim-
ilum sínum sem fastan lið hins dag-
lega lífs. Af hverju er það? Getur það
verið af því, að vér rekum æskulýðs-
starfið of mikið sem almenna félags-
og klúbbstarfsemi, en of lítið sem
safnaðarstarf, byggt fyrst og fremst á
predikunarembættinu, þjónustu sáttar-
gjörðarinnar.
Þá vil ég láta í Ijós þá skoðun mína>
að vér verðum í þessum aðstæðun1
að stórauka fermingarundirbúningirin
við hlið skólaskyldunnar og hjálpa
æsku vorri til ákveðinnar trúariegt^
reynslu, en hún virðist á góðri \e'°
með að hverfa úr lífi þeirra í tilvei^’
sem maðurinn er búinn að mynda s®r
sjálfur án Guðs.
Áróðurstækni nútímans, svo sS,TI
fl
blöð, bækur, myndir, hljómplötur o-
þurfum vér að taka í þjónustu stai"fs
vors í æ ríkari mæli.
Húsvitjanir þyrftu aftur að verða a
mennar. Leikmenn þyrftu að taka ^
ari þátt i safnaðarstarfinu en nú t0
ast, o. s. frv. ^
Þessi orð mín eru þegar orðin
mörg. Að lokum vil ég enda má! 1111
með því að undirstrika kröfu emb#1*^
vors til vor með orðum Páls, þar se *
hann segir: „Guð fól oss á hendur °r,
sáttargjörðarinnar. Vér erum Þv' e<j
indrekar i Krists stað, eins og vie,f
það Guð, sem áminnti fyrir oss■
biðjum i Krists stað: látið sættast w
Guð."
Erindi flutt á fundi Prestafélags Hólastillis
hins forna, 17. október 1959.
240