Fanney - 01.05.1908, Blaðsíða 17

FANNE Y.
15
Ein lelpan skar uppúrogfór
að gráta.
»Eg vil faralieim!« sagði hún
kjökrandi, þegar hún var spurð
um, af hverju hún væri að gráta.
íJá var okkur öllum lokið.
Sum fóru að gráta, en sum vikn-
uðu svo, að þau gátu ekkert sagt.
Pað komu undarlegir kippir í
andlit gamla mannsins. Hann
sneri sér frá okkur og þurkaði
augun, en stilti sig þó.
Þegar við kvöddum liann,
faðmaði hann okkur að sér, eins
og hann ætti hvert bein í okkur,
og kvaddi okkur öll með kossi.
Tárin hrundu niður andlitið á
honum. Pó fundum við, að
hann var i raun og veru að
þakka okkur fyrir eitthvað.
Hann fann það og vissi, að
það var af hlutlekningu i sorg
hans, að við gátum ekki skemt
okkur.
Þessi samkoma hafði fengið
alt annan l)læ en hann hafði
ætlast til og búist við. En eg
er viss um, að hann hefir oft
hugsað hlýlega til okkar siðan.
Ekkert vermir hjörtu mann-
anna í sorgum þeirra eins og
hluttekning annara manna, og
hluttekning barnanna er sönn
og einlæg.
Mörg jólakvöld eftirþetta kom-
um við saman við jólatré gamla
Behrings. En þetta lcvöld ínun
verða okkur öllum minnisstæð-
ast, þvi það var fátækast af
léttúð og galsa, en ríkasl af
göfugum tilfinningum.
Jón Trausti.
ÁGÆTT ALMANAK.
Gísli: »Hvaða vikudagur er í
dag?«
Geir : »Skeggið á mér segir að
það sé löstudagur«.
Gisli: »En hvaða mánaðardag-
ur er þá?«
Geir: »Peningahuddan mín
scgir að það sé sá tutlugasli og
níundi«.
(Hann rakaði sig á laugardöguin og fékk
kaup sitl 11111 mánaðamót).
HIMINBLÁMINN.
]).: »Hvernig stendur á því,
að hann Sigurður fer út núna
án þess að liafa regnhlíf eða
kápu; sér hann ekki livað lol'tið
er þykt og þungbúið, og að hráð-
um fer að rigna?«
B.: »En sér þú ekki, að hann
gengur alt af með blá gleraugu
og sýnist því himininn heiður og
hlár, hvernig svo sem hann er
i raun og veru?«