Fanney - 01.05.1908, Síða 30

28
F A N N E Y.
Konungur hlustaði með mikilli
atliygli á dóltur sina. Honum
var lílca farið að þykja liálfvænt
um greifasoninn, og varkominn
að þeirri niðurstöðu, að hann
liefði ekki breytt alls kostar rétt
í þessu máli. Þegar dóttir lians
liafði Iokið máli sínu, var allur
hörkusvipur horíinn af andliti
lians.
»Komið hingað með greifason-
inn«, skipaði konungur. Hann
hélt síðan aftur heim til hallar-
innar, en dóttir hans beið dóms-
ins með hræðilegri óvissu, því
undir honum var lcomið lif
mannsins hennar.
Greiíinn ungi var leiddur fjötr-
aður fram fyrir konunginn.
»Komdu hingað, sonurminnw,
sagði konungur vingjarnlega við
greifasoninn. »I3ú ert eins göf-
uglyndur og þú ert hygginn. Með
hygni þinni hefir þú unnið þér
vináttu hirðmanna minna, er
reyndu til að koma þér fyrir
kattarnef. Með göfuglyndi þínu
hefir þú unnið lijarta dóttur
minnar og frelsað líf föður þíns.
Þú átt því alls ekki skilið að
deyja, heldur miklu fremur að
ríkja yíir þeim er vildu ráða þig
af dögum. Komdu hingað, dótl-
ir mín, og leystu manninn þinn
úr fjötrunum. Hann verður héð-
an af ráðgjaíi minn og tekur við
öllu ríkinu eftir minn dag«.
Ungu hjónin unlust vel og lengi.
„þu fíefir sfíröfívaéu
&
A Ð var morgun. Sólin
skein glaðlega inn um
svefnherbergisglugga á
litlu húsi utarlega í þorpinu og
brosti við tveim systkinum, sem
enn þá voru í fastasvefni. —
Helgu litlu virtist dreyma vel,
því andlit liennar var svo hros-
hýrt; hún hafði sofnað með
spentar greipar frá því að hún
var að lesa kvöldbænirnar sínar.
Það var auðséð á drengnum,
sein hét Jón, að hann hafði ekki
dreymt vel; hann hafði ekki
heldur góða samvizku, því að
kvöldið áður hafði hann sagt ó-
satt. Orsökin til þess að hann
gerði það var sú, að móðir
hans hafði farið til afa síns, sem
lá veikur, og gaf hann henni
fulla skál af hunangi.. Þegar
hún kom heim, setti hún skálina