Fanney - 01.05.1908, Qupperneq 37

F A N N E Y.
35
Við liöfum þó aldrei viljað gera
nokkrum manni ilt. Þið eruð
góð og hlýðin börn og faðir
ykkar lét alstaðar gott af sér
leiða. Ef hann vissi, hve hágt
við eigum nú hér á jörðinni!
Við voruin fátæk þegar við átt-
umst, — iðnar hendur og einlæg
ást, það var aleiga okkar. Ég
var vinnukona hjá greifaekkju
og faðir ykkar var garðyrkju-
maður lijá henni. Við fengum
til umráða lítið hús í skemti-
garðinum og mátti með sanni
kalla það jarðneska paradís. —
En i þessu skemtilega lieim-
kynni dvöldum við eigi lengi —
að eins þrjú ár. — Þá geisaði
stríðið í Bæheimi og maðurinn
minn varð að yíirgefa okkur og
fara i stríðið með herdeild sinni.
Hann kysti okkur og kvaddi svo
innilega á skilnaðarstundinni, að
það var eins og hann hel'ði ein-
hverja óljósa hugmynd um, að
við mundum eigi sjást aftur. —
Þá varst þú í reifum, María litla,
en þú, Jósefína, varst nýbyrjuð
að ganga.
Eftir því sem liermennirnir
skýrðu mér frá, þegar þeir komu
heim, féll hann einhversstaðar
nálægl Jicin. — Þá var greifa-
ekkjan á híi, en hún dó skömmu
síðar. Þegar nýtt l'ólk tók við
húsum hennar, urðum við að
fara úr litla húsinu, þar sem
við liöfðum lilað svo margar
gleðistundir. Síðan hef ég unnið
fyrir okkur alt fram til síðustu
tíma að ég misti heilsuna. En
nú —. Er það víst, að þið
hafið engan mat borðað i dag?«
»Já, það var enginn matar-
hiti til«.
»Það eiga þó að vera fáeinir
aurar i borðskúffunni«.
»Við keyptum meðul fyrir þá
í morgun«.
»Er lánshúsið opið enn þá?«
»Já, en því verður bráðum
Iokað«.
»Farið þangað og takið lán
út á sálmabækurnar«.
»Þær seldum við í gær«.
»Eða hringinn hans föður
ykkar heilins«.
»Við seldum hann þegar hús-
eigandinn ællaði að reka oklcur
burt úr húsinu, ef við borguð-
um eigi leiguna«.
»Hvað liöfum við þá eftir,
fyrst alt þetta er farið? Skoð-
aðu i skápinn, Jósefína«.
Hún leilaði í fátæklegu mun-
unum, sem skápurinn liafði að
geyma.
»Hérna er bænabókin þin«.
»Farið þið með hana«.
»Og svo finn ég ekkert lleira«.
»En í fataskápnum?«
»Kápan þín, mamma, og fá-
einar skyrtur. — Jú, hérna er
brúðarlcjóllinn þinn«.
Sjúklingurinn viknaði. Brúð-
arkjóllinn! Eini minjagripurinn
frá fyrri tímum! Greifaekkjan,
sem hún var hjá þegar hún gifli