Fanney - 01.05.1908, Side 40

38
F A N N E Y.
TVÍEYRINGURIM,
& V O L í TI L L drenghnokki
kom lilaupandi eftir göt-
unni og skall svo liált og
hvelt i tréskónum hans:
Klipp, klapp! klipp, klapp! að
hörmung var að lieyra. Ánægjan
skein svo skærl út úr andliti
lians, að við sjálft lá að sólin
yrði heiðgul af eintómri öfund;
en hann var nú líka svo fram-
úrskarandi glaður og ánægður.
Hann liafði farið slutta sendiför
fyrir mann og fengið tvo aura
fyrir. Það má heita mikið fé,
þegar ekkert er til fyrir, og það
stóð nú einmitt svo á fyrir hon-
um, að hann átli engan eyri fyrir.
Pegar maður verður velmeg-
andi svona alt í einu, þá veit
maður varla hvernig bezt er að
snúa sér, og svo íor einmitt fyrir
drengnum. Hann gat í hvorug-
an fótinn stigið af ánægjunni og
þess vegna hljóp hann líka.
Löngu.gulu hárlokkarnir Ilöks-
uðust í allar áttir fyrir vindin-
um; þeir höfðu aldrei verið
skornir til ]>essa, af því að hún
mamma hans liafði ekki efni á
að láta gera það, og af því að
það fór honum svo vel að hafa
þá. Jú, jú, þetta var ljómandi
yndislegur drengur.
Á hlaupunum var hann að
l>rjóta heilann um það, hvað
hann ælli nú eiginlega að gera
við alla þessa peninga og það
var nijög skynsamlegt afhonum;
maður ætti alt af að hugsa vand-
lega um það, livað maður gerir
við peningana sína; en það gera
nú samt ekki nærri allir.
Hann átti reyndar svolítinn
grís heima, sem ætlaður var til
þess að safna í hann aurum, en
honum leizt ekki ráðlegt að lála
tvíeyringinn í hann; — honum
mundi bara leiðast þar, því þar
var enginn eyrir undir; það vildi
drengurinn ekki, því hann vissi
hvað það var að leiðast. — Nei,
þá var nær að kaupa sér heldur
lakrís, súkkulaðivindil eða — ó,
það var svo ósköp margt, sem
hann gat keypt og honum veitt-
ist erfitt að upphugsa, hvað það
ætti lielzt að vera. Hann gægð-
ist eftir tvíeyringnum í lófa sín-
um, eins og liann langaði til að
heyra álit lians á málinu; tví-
eyringurinn blikaði ofboð kunn-
uglega til hans, en drengurinn
skildi liann ekki, og sama er að
segja um mig, og get ég þess
vegna ekki sagt frá álili hans.
Á hlaupunum mælti hann
hundi, sem kom í hendingskasti
á móli honum; en drengurinn
var i svo djúpum hugsunum, að
liann veitti því ekki eftirtekt.