Fanney - 01.05.1908, Side 41

F A N N E Y.
39
Margir hundar eru, eins og
þið vitið, ósiðlegir i framgöngu
og þessi hundur var einmitt af
því tægi; hann stökk beint á
drenginn, svo að hann datt kylli-
flatur á götuna.
»Vóv, vóv!« sagði seppi, og það
getur vel verið, að það liafi átt
að vera sama sem: »Fyrirgefðu
óhappið !« — en það gat líka al-
veg eins verið eitthvað annað; —
hann stökk svo áfram eins og
ekkert liefði í skorist.
»Vertu sæll og þökk fyrir sam-
veruna!« sagði þá tvíeyringurinn;
»nú vell ég út í víðan geiminn!«
Og svo valt hann og valt, þang-
að til hann komst ofan i bik-
svart sorpræsi og þar lá hann,
sótsvartur af eintómri örvilnan út
af þessari veltisýki sinni.
I’egar drengurinn sá tvíeyr-
inginn hverfa, fanst honum það
vera það snjallasta, sem liann
gæti gert, að gráta, og hann
gerði það líka.
Múg og margmenni dreif nú
skjótt að og safnaðist í kringum
hann, og aldraður maður, vin-
gjarnlegur á svip, spurði hann,
af hverju liann væri að gráta.
»Hú, hú«, sagði drengurinn,
»ég týndi tvíeyring«.
»Sér er nú hvað!« sagði vin-
gjarnlegi maðurinn (hann heyrði
hálíilla); »liann hefir týnt tíeyr-
ing«.
»Hvað sagð’ hann?« spurði
annar maður; hann hafði góða
heyrn, en stóð svo utarlega í
þrönginni.
»Hann segist hafa týnt krónu«,
svaraði maður, sem slóð lijá
spyrjandanum; hann hafði ekki
hejut neitt fremur en liinn, en
vildi samt ekki láta liera á fá-
vizku sinni í þessu efni.
»Sér er nú hvað!« sagði öldruð
kona og þurkaði sér um augun,
af því að liún liélt að þau væru
tárvot. »Ef liann liefir týnt
krónu, þá verður liann víst bar-
inn þegar hann kemur heim«.
»Hvað er að tarna! Hvað er
um að vera hér?« spurði gild-
vaxin maddama, sem kom þar
að lilaupandi.
»það hefir einhver barið dreng
þarna«, svaraði önnur jafngild-
vaxin og forvitin, og jafnfróð
líka eins og sú sem spurði.
»Barið dreng! Ósköp eru að
heyra þetla! En hvað mennirnir
geta verið vondir í heiminum!
. . . . Nú, nú, strákur! Geturðu
ekki passað betur tréskóna þína,
svo að þeir séu ekki að trampa
á fótnnum á mér«, tók liún fram
í fyrir sjálfri sér og gaf litla
syndaranum duglega utan undir!
Nú voru allar götur troðfullar
af fólki, svo að öll umferð slöð-
vaðist; þá kom lögregluþjónn
þar að, og þegar hann sá þetta
margmenni, Iiugsaði hann með
sjálfum sér: Hér er víst eitthvað
alvarlegl á seiði; það er bezt að
blása á lijálp, og svo blés liann.
/