Fanney - 01.05.1908, Side 45

F A N N E Y.
43
Draumur veika barnsins.
(Úr pýzkn).
LUKKAN var nýbúin að
I slá ellefu að kveldi, og
friður og speld hvíldi yfir þorp-
inu. Við skygnumst inn í svefn-
herbergið í liúsi einu. Þar lieyr-
ist ekkert nema ganghljóð klukk-
unnar á veggnum. Við og við
gægist máninn inn um gluggann
og varpar Iileiku geislunum sín-
um inn á lítið rúm, sem stendur
í herberginu. En hann felur sig
brátt aftur á bak við skýin, og
lýsir þá ekkert annað lierbergið
en lítill lampi, sem stendur á
borðinu.
Fyrir framan rúmið litla silur
móðir, hrygg á svip og með tár
á kinnum. í rúminu liggur veikt
barn, og veldur slíkt jafnan sorg
og kvíða góðum mæðrum. Þegar
hún er búin að gefa drengnum
sínum nýtt lyf, fær hann dá-
lilla værð og sofnar. Hún er
búin að vaka margar nætur yfir
drengnum. Er hún því bæði
þreytt og syfjuð, og sofnar út af
þar sem hún silur.
En varla var liún búin að loka
augunum þegar barnið tók að
hljóða og stynja. Hún hrökk
þegar upp af mókinu, því að
móðureyrað er þunt, einkum
þcgar eittlivað amar að.
*
»Mamma, mamma!« stundi
barnið, »sérðu hann ekki?«
»Hvern þá, hjartað mitt?«
spurði móðirin.
»Stóra, svarta l'uglinn!«
»Það er bara skuggi á veggn-
um; sofnaðu nú aftur, engillinn
minn, — sofnaðu aflur!«
Barnið sofnaði brátt aftur; en
eftir dálitla stund hrökk það við
enn og reis upp, breiddi út
faðminn, eins og það ætlaði að
grípa í móður sína, og bljóðaði
angistarlega:
»Mamma, hann flýgur nú að
mér; rektu liann í burtu! —Æ,
nú ætlar hann að höggva í mig
með nefinu!«
Nú varð móðir drengsins lilla
hrædd. Hún tók hann upp úr
rúminu, söng við hann og sagði
blíðlega:
»Sjáðu, það er enginn fugl
þarna, drengurinn minn; ég er
einsömul hjá þér«.
Hún kysti hann á kinnina
og sagði honum frá góðu engl-
unuin, sem vaka lijá börnunum
og gæta þeirra; þeir standa við
höfða- og fótagaflinn á rúmuni
litlu barnanna og bægja frá þeim
öllu grandi.