Leiftur - 01.01.1915, Blaðsíða 23

L E I F T U R
21
Saga okkar allra breiddist lljótt út, og biðu menn
með óþreyju eftir fréttum að austan. Leið svo nokkur
tími, að ekkert fréttist, unz vermenn komu undan Eyja-
fjöllum. Höfðu þeir þær fréttir að flytja, að í vökulok,
hið sama kveld og við sáum sýnina, hefði verið barið
liögg á bæjarhurðina á Skála undir Eyjafjöllum. Var
það með þeim undrakrafti að bæjarhurðin fór mélinu
smærra, og brotin þeyltust inn í göng.
Einar hét bóndi á Skála. flann var mikilmenni og
ódeigur. Einar mælti, er höggið reið á: »Þelta mun
vilja finna mig«. Iílæddist hann skjólt, þvi að hann var
nýháttaður. Gekk hann svo út, en sagði áður til heima-
manna: »Þið skuluð sofa og ekkert um mig forvitnast.
Eg mun skila mér aftur«. Var því hlýtt. Eigi er þess
getið hve rólt menn sváfu um nóttina, en hins er við-
getið að engir veittu Einari eftirför, eða gerðu sig fróð-
ari um það, hvað hann sýslaði þessa nótt.
Litlu fyrir dægramót kom Einar bóndi inn. llátlaði
hann þegar og sofnaði skjótt. Þá er nokkuð lýsti af
degi, sáu heimamenn, að smiðjan hafði brunnið um
nóttina. Fundu þeir til þess enga orsök, því að nokkuð
var frá því liðið að eldur hafði verið kveyktur þar.
Legar kona Einars vissi um smiðjubrunann, fór hún
inn og vakti bónda sinn og sagði honum tiðindin.
»Ekki kalla eg þetta mikil tíðindi«, mælti Einar. »Eg
held að meira hafi slaðið til, en eg vona að þeir komi
ekki að tómum kofum hér«.
Sofnaði hann svo væran aftur og svaf vel út.
Þeir, Einar á Skála og Guðni Ólafsson á Merkinesi,
feldu hugi til sömu stúlku, Kristínar að nafni. Sagt var
að báðir þeir bæðu hennar, en svo fóru leikar, að
Guðni varð hlutskarpari, og giftist hann Kristínu.
lleiddist Einar þessu mjög og' var þá talað að hann
hefði í heitingum við Guðna, og sagt að hann myndi
hefna sin þó seinna yrði.
Rétt eftir að Guðni giftist, varð hann einhvers ónota
var, sem hann skildi þó ekki. En þetta, hvað svo sem
u.