Leiftur - 01.01.1915, Blaðsíða 41

L E I F T U R
39
var: »Á vordagsmorgni gekk eg göng í lundi«. Vakti eg
þá stúlku, er svaf í rúmi á móti mér. Spurði eg hana,
hvernig stæði á þessum söng. En hún kvaðst engan
söng heyra. Fór hún þá út að glugganum og hlustaði,
en það fór á sömu leið. Engu að síður heyrði eg söng-
inn þó stöðugt. Var sama lagið nokkrum sinnum end-
urtekið. Loksins dró hægt úr röddinni, og var eins og
hún dæi út í fjarska.
Þegar þetta har við, var eg hitalaus, glaðvakandi og
með ljósri og glöggri hugsun; enda hafði eg aldrei haft
óráð í legunni.
„Líliö er liorliö, hún er oröin nár44.
Sögn Níels bónda Guðnasonar á Valshamri.
Á nýársdag 1909 var eg við messu í Alftártungukirkju.
Söngfólkið og hljóðfærið var að norðanverðu í kirkj-
unni, innan til við hana miðja. Þegar byrjað var að
syngja annan sálminn, heyrði eg glögglega að byi’jað
var einnig að syngja með skærri kvenrödd að sunnan-
verðu við altarið. Var það annað lag og annar sálmur.
Lagið var liksöngslag og sálmurinn byrjaði á þessum
orðum: »Lífið er horfið, hún er orðin nár«. Lengur
heyrðust ekki svo orðaskil að eg gæti numið. En þessi
söngur hélt áfram meðan sálmurinn, er söngfólkið söng,
var sunginn.
Eg sat að sunnanverðu, framanvert gegnt grátunum.
Þeim megin sátu einungis karlmenn. Veitti eg því nána
eftirtekt að þar söng enginn, er sýnilegt var, enda ekki
venja, að þeim megin i kirkjunni væri sungið.
Eg varð þegar mjög hræddur við þelta. Áleit það
geigvænlegan fyrirboða einhvers, er mér væri hulið.
Samt óttaðist eg helzt að það boðaði feigð móður
minnar, Guðnýjar Níelsdóttur, sem þá var mjög lasin.
Eg sagði henni þó eigi frá þessu, en sagði Ilelga Hall-