Leiftur - 01.01.1915, Blaðsíða 48

46
L E I F T U R
það var farið að veita athygli svefntali Mundu, en svo
er stúlkan venjulegast nefnd. Hafa svefntöl bennar öðru
hverju borið við síðan. Einkuni eru þau þó til þess að
benda á það, sem týnst hefir. Oftar reynist það rélt, er
Munda segir. Stundum er það þó ógreinilegt, eða jafn-
vel ekkert að marka það. Sjaldnast er til nokkurs að-
spyrja Mundu i svefni. Það eru önnur áhrif sem ráða.
Henni virðist ælíð, eða þeim, sem á svefntölin hlusta,.
að hún sé að tala við einhvern sérstakan mann, er
vísar henni á það, sem um ræðir, eða segir henni fyrir
um það. Þegar Munda er spurð í svefni, er það þrá-
sinnis að hún bíður eftir svari, og byrjar svo með þess-
um orðum: »Hann segira o. s. frv. Virðist hún þekkja
manninn, en að henni hafi verið harðbannað í svefninum,.
að segja hver hann væri. En orð hennar virðast benda
til, að það sé framliðinn maður. Ekkert man Munda
eftir svefntali sínu þegar hún vaknar. En í svefninum
er það Ijóst, að hún veit, hverjir við hana tala, og að
hún þekldr vel þessa duldu veru, er stjórnar eða ræður
yfir svefntali hennar.
Svefntöl Mundu bera langhelzt að, þegar hún er
þreytt og svefnþurfa. Engan mun er hægt að gera á
málfæri hennar, hvort sem hún talar í vöku eða svefni..
Málrómur hennar er skýr og greinilegur, og liggur jafn-
hátt og venjulegast er hjá fólki, eða þó heldur lægra.
Geta má þess, að dætur mínar Guðrún og Sigurborg,.
er sofa i sama herbergi og Munda, vakna að hkindum
ætíð, þegar hún hefir svefnlöl. En þegar þær eru þreylt-
ar og svefnþurfa mundu þær naumast vakna við svefn-
tölin, ef það væri ekki einhver önnur áhrif, sem væra
þess valdandi.
Tvær eftirfarandi T'smásögur ættu að geta skýrt þettav
dálítið nánar.