Leiftur - 01.01.1915, Blaðsíða 14

12
L E I F T U R
sem heimurinn kallar dáin. En brosið yndislega, sem
komið hafði á andlit henni, þegar hún kannaðist við
englana, var enn á ásjónu hennar.
Englarnir voru kyrrir við rúmið þessa litlu slund,
sem leið, þangað til andinn hafði tekið á sig mynd
uppi yfir dánum líkamanum. Því næst risu þeir upp
og stóðu nokkur augnablik grafkyrrir, sínu megin hvor
við hana, sem nú var orðin eins og þeir. Og eg sá þrjá
engla fara burtu úr herberginu, þar sem stundarkorni
áður höfðu að eins verið tveir.
Mér hefir verið sýnt það, að dauðinn, sem margir
telja svo hræðilegan og ógurlegan og hulinn þeim
leyndardómi, sem engin lausn fáist á, er dýrlegasta
sönnunin fyrir hinni takmarkalausu ást vors himneska
föður.
Eg hefi séð margar tegundir engil-þjónustunnar. Og
það gleður mig að frásögur um það, að englar hafi
birzt á vígvöllunum, hafa komið mörgum til þess að
ælla, að eigi sé óhugsandi að menn geti hlotið hjálp og
aðstoð frá þeim á hræðilegum hætlu og neyðartímum.
Þjónusta þeirra er raunveruleg hjálp. Margar þúsundir
þeirra, sem nú eru harmi lostnir og syrgja dána vini
sína, mundu hljóta huggun og leiðsögn, ef þeir hefðu
vit á þvi, hvernig þeir ættu að afia sér hennar.
Ljóssýnir.
Frá Furöuströndum.
»Ísafold« XI.I1. árg., 33. tölubl., 2. bls. Sögn Vigfúsar I.
prests Sigurðssonar.
Haustið 1912 vigðist eg til Desjarmýrarprestakalls í
Norðurmúlasýslu og fór þegar austur til Borgarfjarðar
að afiokinni vigslunni. Leigði þá um veturinn á Bakka-