Leiftur - 01.01.1915, Blaðsíða 50

48
L E I F T U R
»Blessuð Munda mín, segðu mér nú hvar gleraugun
nn’n eru«.
Mjög stuttu á eftir þessu, var það að nóttu til, að
þær systur vakna við það, að Munda er að tala upp
úr svefninum. I5á segir hún:
»Já, Borga mín! Gleraugun hennar mömmu þinnar«.
Sigurborg dóttir nnn spyr þá Mundu:
»Hvar eru þau?«
»Pau eru í skápnum í kamersinu«.
»í hvaða hillu?«
»Nú, í hillunni, sem sokkarnir góðu voru í, en þú
getur ekki náð þeim nema taka fram allar hækurnar.
þau eru fyrir ofan þær«.
Reyndist þetta með öllu rétt. Morguninn eftir tók
Sigurborg bækurnar fram, og fann gleraugun fyrir ofan
þær.
Þegar gleraugun fundust á þessum stað, rifjaðist upp
fyrir mér, að eftir að við komum lrá kirkjnnni, fór eg
þarna inn að skoða myndir, er stúlka hafði komið með.
En í sama bili var aðkomuíólki fylgt inn til okkar. Hafði
eg þá í ílýti lagt gleraugun upp á bækurnar. Síðan
hafa þau svo fallið upp fyrir þær.
»Sokkarnir góðu« voru sokkar, sem Ilelgi sonur minn
átti. Vantaði þá alllengi, og var eftir þeim leitað. Þær
dætur mínar reyndu oft að spyrja Mundu eftir þeim í
svefni, og tókst það að lokum. Þá hafði Munda sagt, að
þeir væru í tiltekinni hillu í hókaskápnum, undir hréfi
þar, og væri blátt stykki ofan á því. Reyndist þetta og
rétt. En um ár leið á milli þess að sokkarnir og gler-
augun fundust.