Leiftur - 01.01.1915, Blaðsíða 47

L E I F T U R
45
að honum, sáum við allir sneiðinguna á hægra eyranu,
sem var mark hans. Enginn okkar varð þó til þess að
snerta víð honum, enda sáum við að hann leit vel út.
Yið ætluðum að við mundum síðar sjá hann með
hrossum okkar, en hann sást aldrei framar. Ekki sást
hann heldur yfir veturinn á Anabrekku. En vorið eftir
fanst hann dauður rétt hjá túninu á Anahrekku. Sást
þá bezt, að þar hefði liann farist um haustið, er hann
hvarf og því aldrei kotnið út að Ökrum, enda getur
það og aldrei við borið, að strokuhestur, er náð hefir
átthögum sinum, snúi frá þeim aftur um langan veg
til þeirra stöðva, er hann hefir strokið frá. Fæ eg því
eigi ráðið sýn okkar félaga á Akrahlaði á annan hátt
en þann, að þar höfum við séð svip Mósa, því að eng-
um öðrum hesti gat verið til að dreifa, sannaðist það
bæði þegar næsta dag, svo og yfir allan veturinn.
Einrómað er af kunnugum, að þeir Bjarni og Jón
séu mjög hestaglöggir. Hið sama má og segja um
nöfnurnar, er segja hinar sögurnar. Ritstj.
Svoíntöl.
Mér sagt, í Reykjavik 8. nóv. 1915, af Rannveigu Ilelgadóttur
húsfrevju í Vogi á Mýrum. — Ritstj.
Vorið 1913 réðist að Vogi til okkar hjóua, Árna
Bjarnasonar og mín, stúlka að nafni Guðmundína Þor-
björg Andrésdóttir. Var hún þá 20 ára.
Stúlka þessi talaði óvanalega mikið upp úr svefni.
Gegndi hún þrásinnis þeim, sem á liana yrtu. Ekki var
því veitt eftirtekt, að svefntöl hennar væru að marki
hafandi, fyrr en siðast í des. 1914. Hvernig það atvikað-
ist, er síðar greint frá með sögunni: »Sokkurinn«. Eftir