Leiftur - 01.01.1915, Blaðsíða 30

28
L E I E T U R

var niðri. Mér fer að verða ónotalegt við þetta, er eg
hefi heyrt það tvívegis. Stuttu áður hafði eg gengið út,
lil þess að vitja um þvott, og leit eg þá inn til manns-
ins og sá að hann var háttaður og var að lesa í bók.
Ætlaði eg mér að ganga niður til hans og vita, hvort
hann hefði orðið nokkurs var. Þegar eg kom fram úr
eldhúsinu sá eg manninn minn, Hreggvið verzlunar-
stjóra Þorsteinsson, standa í næstefstu riminni í stig-
anum. Stóð hann þar í vanalega yfirfrakkanum sínum
með hendurnar í vösunum á honum, og horfði heint
fram undan sér. Eg sá hann mjög glögt og var hann
að útliti eins og hann átli að sér að vera. Hann sneri
beint fram í stiganum og varð eg að renna mér á rönd
niður með handfanginu lil að komast fram hjá honum.
Eg sá hann ljóslega meðan eg fór fram hjá honum og
niður stigann. En þegar eg ætlaði inn í herbergið heyrði
eg að maðurinn, sem þar var, hraut hátt. Eg hikaði
þvi við að fax-a inn og leit upp í stigann. En þá var
sýnin horfin.
Þegar þetta bar að var maðurinn minn staddur i
Reykjavík til lækninga. Eg var því mjög hrædd um að
eitthvað séi'stakt væri að honum eða veikin að ágerast.
Næsta morgun símtalaði hann til mín frá Reykjavík til
Ólafsvíkur. Sagði hann þá að liann væri orðinn svo
frískur, að hann mætti fara heim, nær sem ferð felli.
Ekki mundi Hreggviður eftir að hann hefði hugsað
neitt sérstaklega stex’kara heim þetta kveld en endra-
næi', en þó er það sennilegt, af því að hann einsetti
sér, þá um kveldið, að símtala heim til mín næsta
morgun og láta mig vita, að nú síðdegis hefði læknii'-
inn sagt að hann myndi ferðafær, nær sem ferð félli.