Syrpa - 01.10.1915, Qupperneq 28

90
SYRPA II HEFTI 1915
ofan; þægilegt samkvæmislíf, oftast
lijá frúnni, og þar snæddu þau tíð-
um bæði miðdegis og kvöldverð.
Þenna dag var hún í ágætasta
skapi, en daginn eftir kvaldist hún
af höfuðverk; þá þéttvafði hún
rauðbrúnum silkiklút um höfuð
sér, óg sat eða lá í hálfgerðri draum-
óra-leiðslu. Dag nokkurn, er þær
sátu 'saman, stóð Magda litia við
opinn giuggann og sagði: “Þarna
fer maður inn til þín Magnhildur,
liann er haltur.” Magnliildur stokk-
roðnaði og rauk á fætur.
“Hvað er þetta?” sagði frúin, sem
lá kvalin af höfuðverk í legubekkn-
um og talaði slitrótt í hálfum hljóð.
um við Tande.
“Ó, það er---” Magnhildur svip-
aðist um eftir hattinum, fann hann
og gekk út. Hún heyrði barnið
endurtaka við opinn gluggann:—
ógeðslegur, haltur maður, sem—”
Þetta árið hafði Skarlie unnið við
sjóinn. Erlent skip hafði strandað
þar, og Skarlie hafði keypt það i
félagi við nokkra menn í Björgvin.
Það kostaði langt um minna að
endurbæta skipið, en þá í fyrstu
grunaði. Og þeir höfðu gert alveg
fyrirtaks kaup. Skarlie annaðist
bæði trésmíða og máiaraverkið við
skipið.
Nú var hann heim kominn, til
þess að útvega nýjar vistir lianda
vinnumönnum sínum. Hann vissi
naumast hvaðan á sig stóð veðrið,
er hann koin inn úr dyrunum.----
Allir hlutir í röð og reglu! Og þægi-
ieg blómangan um herbergin.
Magnhiidur kom. Það var engu
líkara en hefðarkona væri þar á
ferðinni. Jafnvel andlitið var
breytt til rnuna. Og hárið liðaðist
um hálsinn og herðarnar, svo und-
arlega. Og dularfullan töfraljóma
lagði af andlitinu, og öllum líkam-
anum. Hún nam staðar í dyrunum
með liendina á hurðarhúninum;
hann hafði tekið sæti í breiða stóln-
um í horninu, og þerraði svitann
af gljáandi skallanum.
Þegar hann loksins áttaði sig,
sagði hann: ‘Góðan daginn.”
Ekkert sVar. En hún kom inn og
læsti á eftir sér.
“En hvað allt er uppdubbað! Er
það nýji gistivinurinn--?”
Munnurinn varð totumyndaður og
augun drógust cnnþá lengra inn í
liöfuðið. Hún lcit til lians kulda-
lega. En hann hélt áfram góðlát-
lega: “Lét hann líka sauma handa
þér nýjan kjól?”
Lengur fékk liún ekki varist hlátri
— “Hvernig iíður þér annars?”
spurði hún að lokum.
“ó, ég er senn búinn að ljúka verk-
inu.” Hann var enn íeitari og
breiðari en hann hafði áður verið,
og ekki laus við áhrif víns.
“Það er æði heitt hérna,” sagði
liann; sólin hafði rofið skýjin, eftir
langvarandi rigningu, og varp frá
sér brennandi septembergeislunum.
Hann rétti úr fótunum, að svo
miklu leyti er hinn kreppti leyfði,
og hallaði sér aftur á bak, Hnýttar
og hrikalegar hendurnar, liéngu
niður með stólbríkunum, eins og
hreifar á sjóskrímsli.
“Þú horfir á mig,” sagði hann
með afkáralcgu glotti. Hún horfðl
undan og leit út um gluggann.
Herbegin voru undireins full af
söðlasmiðalyktinni; hana langaði