Syrpa - 01.10.1915, Side 31

SYRPA II. HEFTI 1915
93
Hann fylti pípuna, tók með sér
enska bók og ljós. Magnhildur
opnaði alla glugga, þegar liann var
farinn. Hún reikaði lengi fram og
aftur um herbcrgið, áður en hún
gekk til hvílu.
Daginn eftir fór hrin að lnisabaki
í skólann, og kom sama veg aftur.
Það var uppi fótur og fit í skól-
anum yfir fréttunum, sem Skarlie
færði sem sé l>eiin að fjöldi hand-
iðnamanna úr bænum, hefðu fengið
ágæta atvinnu, alvcg óvænt. Hann
hafði eitthvað minst á þetta við
hana um morguninn. En hún
hafði verið svo sokki’n í sínar eigin
hugsariir að hún sinti lítið
öðru. Þetta umtalsefni var naum-
ast fyr á enda, en að ein af stúlkun-
um (sem var mitt á milli barns og
broskaðrar stúlku) tók að undrast
um það, hvað Magnhildur væri ólík
því, sem hún liefði verið dagana á
undan.
Stúlkurnar spuröu hvort nokkuö
gengi að henni. Ilún var heldur
ckki í sama fallega kjólnum, sem
haföi farið henni svo undurvel. Sér
staklega voru það María, með hnút-
inn á bakinu, og Ella langa með
stóru augun, som flestar gerðu at-
hugasemdirnar. Magnhildi leið illa
og hún flýtti sér heim. Hún var
ckki fyr lieim komin, en að sjó-
mannskonan sagði henni að Tande
biöi hennar. Iiún átti snöggvast i
nokkru stríði við sjálfa sig, en tók
þvínæst kjólinn, sem fór henni bezt,
og fór 1 liann í snatri. Yiðtölcurn-
ar voru alveg cins og þær höfðu á-
valt verið; liarin kinkaði kolli hæ-
versklega, settist að liljóðfærinu og
lék nokkra hljóma. Iiún var hon-
um afar þakklát fyrir kurteysina,
ekki sí;:t í þetta sinn; hún fékk ó-
stjórnlega löngun til þess að gleðja
hann á einhvorn hátt, en sá engan
veg.
3>egar liún kom aftur ofan af loft-
inu, sá hún Skarlie og frúna hálf-
hlæjandi í hrókaræðu, við húsdyr
frúarinnar. Magnhildur læddist
inn og gaf þeim nánari gætur. 3>eim
.svipaöi saman í því, að bæði voru
eitt bros, en það var hin eina lik-
ing, því svona ljótur hafði hann
aldrei áður verið, eins og hann var
nú, þar sem hann stóð augliti til
auglitis við frúna. Harði hattur-
inn var í þetta skiftið alveg niður í
augum, og gerði andlitið en þá af-
káralegra. Henni fanst logandi eld-
flóð byltast um allar æðar.
Frúin var kát og kvikleg; það var
lfkast sem ljómandi geislabrotum
stafaði frá lienni, í livert sinn, er
hún hnykti til höfðinu, skifti um
föt, eða beygði sig eitthvað. Það
var engu líkara en að hún varpaði
frá sér nýrri hugsun með höndun-
um, eða nýtt málverk stæði að baki
hverrar hreyfingar. Hið hvassa al-
varlega augnatillit, er þau gáfu
hvort öðru, bar vitni um harða bar-
áttu. Hann hjákátlegur og hálf-
glottandi á víxl, en hún ljómuð af
sigurgleði. Þessu ætlaði aldrei að
verða lokið. Var hugsanlegt að þau
gætu haft ánægju hvort af öðru?
Ánægju af því að þrátta? Ánægju
af umtalscfninu? Hefði Tande ekki
komið, var óvíst hvort þau mundu
hafa lokið sér af þenna daginn. Þau
lieilsuðust, Skarlie kom haltrandi
og liálfhlæjandi, og samferða urðu
þau öll inn til frúarinnar. Skarlie