Syrpa - 01.10.1915, Síða 36

98
SYRPA II. HEFTI 1915
Skarlie var kominn aftur. Hann
sag'ðist hafa orðið Bang mannvirkja-
fræðingi, samferða til Björgvynjar.
Iiann sagðist hafa kynst dálítið
sambandi frú Bang við Tande, á
skipinu. Magnhildi grunaði að ef
til vill mundi ekki allt vera með
íeldu um hann sjálfan; því hún
hafði heyrt sjómannskonuna og
ýmsa aðra, tala á huldu um hátt-
semi hans, dagana á undan.
"Mannvirkja-fræðingurinn var
hinn bægilegasti” sagði Skarlie;
“hann játaði að hann væri ekki
verður ástar jafn göfugrar og ment-
aðrar konu, og þessvegna væri hann
glaður yfir því, að hún hefði fundið
jafningja sinn.” Magnhildur sagði:
“þú ert ánægjulegur í dag; og þess-
vegna einmitt virðist mér þú ennþá
leiðinlegri....” Hún var albúin
tii þess að fara yfir um til frúarinn.
ar, og lauk ekki við setninguna.
Hún átti að fara með Mögdu
litlu, á skemtun, sem gamall trúð-
leika snillingur, með konu og barn
ætlaði að halda bak við húsið úti
á enginu.
Um leið og Magnhildur kom inn,
hitti hún samstundis frúna ferð-
búna. X>að var augljóst að Tande
ætlaði líka. Hann sagði að yfirfor-
ingin væri kominn.
Svo héldu þau öll af stað, Magda
og Magnhildur, frúin og Tande.
Fjöldi fólks hafði safnast saman;
meginn þorrinn þó utan við grind-
urnar, þar rnátti hver borga eftir
viíd. Fyrir innan voru dýrari sæti,
trébekkir, og þangað hélt frúin með
fylgiliði sínu.
Snillingurinn aldni, var kominn á
sinn stað, og hjálpaði kona hans
honum við undirbúninginn.
Honutn svijtaði næstum hlregilega
til Skarlie, sköllóttur með dig-
urt nef, og hálfgerðan glettnisblæ
í augunum.
Naumast hafði Magnhildur fiyr
veitt þessu eftirtekt, en að hún
lieyrði Mögdu hvísla að mömmu
sinni: “Sjáðu! Er hann ekki á-
þekkur manninum hennar Magn-
hildar?” Frúin brosti.
Á sama augnabliki sneri gamli
maðurinn sér að þeim; “þarna er
ennþá gott sæti — trébekkur með
margklofnu baki.” — Snillingur-
inn var hás, málið var undarlegt
sambland af norsku og sænsku, og
fólkið fóriað glotta, um leið og hann
byrjaði. Hláturinn magnaðist,
Tande færði sig nokkru aftar. Frú-
in, Magnhildur og Magda gerðu
það líka. Aldni “snillingurinn”
átti konu, sem var miklu yngri;
hún var mögur, dökkhærð og opin-
eygð; í svipnum virtist liggja dulin
sorg. Lítili drengur kom hlaupandi
út úr tjaldinu, með lirokkið hár,
eldsnör augu og mjúklegar hreyfing-
ar, sem hann virtist fremur hafa
sótt til móðirinnar, en föður síns.
Hann var klæddur eins og apa-
köttur, en var þó engan veginn
þannig sjálfur. Hann gekk til
mömmu sinnar og spurði hana stilli-
lega að einhverju á frönsku. Frúin,
sem var óánægð yfir háttsemi
Tandes, mælti við barnið á móður-
máli þess. Drengurinn færði sig
feti nær, og leit á hana stillilega.
Henni þótti gaman aö honum, tók
upp pyngju sina og rétti honum
pening.
“Merci Madame!” sagði hann, og
hneygöi höfuðið hæversklega. “Kyss-
tu á hönd frúarinnar” skipaði