Syrpa - 01.10.1915, Qupperneq 41

SYIÍPA II. HEFTI 1915
103
Djii)) sorg, vegna hennar eigin veik-
leika, hdttvafðist um fiiamtíöar-
himin hennar, eins og nótt. Hún
grét.
Hún var ekki megnug þess, að
geta gcrt sér ijósa grein fyrir orsök-
um ej afleiðingum,—ekki megnug
að taka nokkra sjálfstæða ákvörð-
un. Hver slcyldi hún líka hafa átt
að vera?
Aftur byrjuðu skrefin upi á loft-
inu, ýmist hæg, ýmist hraðari, og
aftur gerðu vart við sig hjá henni
sömu tilfinningarnar gagnvart
Tande.
Loksins var þá orðiö dimmt, liún
reis á fætur og gekk inn. Ljós
logaði lijá frúnni; gluggatjöldin
voru dregin niður. Magnliildur
þurfti líka að kveykja. Naumast
hafði hún fyr kveykt, en að hún
heyrði létt fótatak í ganginum og í
því var drepið á dyrnar. Þa'Ö var
sendiil frá frúnní, með boð til lienn-
ar um iað koma undireins yfir um.
Hún slökti ljósið og fór.
Þar var allt breytt. Opnir kassar
og kistur, pokar og pinklar, allt
með ferðasniði; Magda lá sofandi
á dálítilli körfu; kaupakonan og
hús-jóinfrúin, voru í óða önn að
raða í hirzlurnar. Jómfrúinn leit
upp og sagði: “Það eru nokkrar
mínútur síðan að frúin fór inn, til
þess að hvíla sig ögn. “Eg skal láta
hana vita.” Magnliildur drap á
dyrniar og gekk rakleitt inn.
Erúin lá í hvílu, með livítum tjöld-
um fyrir, hún var í náttkjól með
knypplingum um hálsinn.
Hún lrafði tyrkneskan dúk um
höfuðið—þann dúk notaði liún víst
stöðugt, er hún liafði liöfuðverk.
Á borðinu stóð lampi, og um hann
vafið mjúkum, rauðum pappír.
Prúin fal liægri hendina í sængur-
fötunum, en vinstri hendinni bað-
aði hún út þreytulega. f augnia>-
ráðinu lá sorg. Hvað hún var fögur!
Magnhildur var á ný á valdi liennar.
hún fleygði sér yfír liana, og grét
eins og barn. Það var engu iíkara,
en hin sjúka kona hefði verið snort-
in rafmagni, hún reis skyndilega
upp, vafð; handleggjunum um
Magnhildi og þrýsti henni ikaft að
brjósti sér. Það var cins og hún
vildi laf öllum mættf, þrýsta að
hjarta sér skilningi og samhygð
Magnhildar. “Þökk” hvíslaði hún
f eyru hennar. örvæntingar-titring-
ur fór um hverja æð, hverja taug.
Hún misti taksins; Magnhildur
stóð á fætur; frúin hneig aftur á
bak, og bað Magnhildi að taka
sæti við hvíluna. “Það er hljótt
hérna” sagði hún. Magnhildur kom
með stól. “Nei, sestu hérna á hvílu-
stokkinn,” sagði frúin og færði sig
dálítið til. Hún tók um hönd
Magnhildar og þrýsti henni. Hún
leit í augu hennar; þau voru tárvot.
En hviað augna-tillitið var hlýtt,
hreint og sannfærandi! Magnhild-
um laut að henni og þrýsti lcossi
á varir hennar.
Varirnar voru magnþrota.
“Eg lét kalla á þig Magnhildur”
sagði liún dauflega. “Það er dálítið
sem eg þarf að segja þér.—Vertu
ekki lirædd.” Hún þrýsti hönd-
inni fastar en áður. “Það er ekki
mín saga,....., það er aðeins fáein
orð; eg þarf líka helst að vera ein.”
Tárin streymdu niður kinnarnar,
við síðustu orðin. Hún fann það
og brosti.
“Þú ert gift..... Eg veit ekki
vegna hvers...... Og mig langar
heldur ekkert til þess að vita það!”