Syrpa - 01.10.1915, Qupperneq 45

SYRPA II. HEFTI 1915
107
ireins á ferðinni sjálfri, fluttist hún
af þriðja farrými yfir á hið fyrsta,
en orsökina til þess, mundi fólkið
hæglega hafa getað misskilið.
Á leiðinni frá Liverpool, hafði
hún setið út við borðstokkinn á
hinu stóra fólksflutningaskipi.
Maður nokkur kom þá til henmar,
og sagði á bjagaðri norsku að hann
þekti hana,, og að fyrir rúmum
mánuði eða svo, hefðu þau átt leið
saman. Rannveg mundi eftir hon-
um, og þau töluðust lengi við dag
þann, og næstu daga. Svo kom
hann með kvenmann. Daginn eftir
kom hann ásamt sama kvenmann-
inum, og spui'ði Rannvegu livort
hún vildi koma til þeirra yfir á
fyrsta farrými. t>ær byrjuðu að
tala sainan á ensku, en maðurinn
leiðbeindi þeim. Þau skemtu sér
öll Ijómandi vel, og niðurstaðan
varð sú, að Rannveg skyldi eftir
það búa á fyrsta farrými; en tæpast
vissi hún hvers gestur liún var.
Hun tók bað og fékk nýjan klæðn-
að frá hvirli til ilja, og fjöldi
kvenna aðstoðaði við að laga á
henni hinn nýja búning. Allir voru
henni góðir. Hún varð konunni
samferða af skipinu, en kona sú var
frænka mannsins, er fyrst hafði rætt
við Rannvegu, og lijá henlni fékk
hún að vita, að það væri liann scm
tekið hefði að sér kostnaðinn við för
hennar, og síðan ætlaði að borga
fyrir alla tilsögn, er hún fengi. I3að
var fyrir hans fé, að þau seinna
ferðuðust langar leiðir saman. Nú
hafði hún verið konan hans í tvö
ár, og barnið rúmlega ársgamalt,
hafði hún tekið með sér. Og Magn-
hilur mátti til með að sjá það—ekki
á morgun—ekki heldur seinna;—
heldur undireins í dag!
Magnhildur var ekki fullklædd;
en hún varð að flýta sér. Rannveg
ætlaði að hjálpa henni, og þrátt
fyrir það þó Magnhildur bæðist
undan því, voru þær þó báðar
innan fárra mínútna komnar inn f
svefnherbergið.
Á meðan að Magnhildur var að
klæða sig, litaðist Rannveg um í
stofunné; hún spurði Magnhildi
hvernig á því stæði, að hún skildi
ekki hafa verið búin að fullklæða
sig svona síðla dags, en svarið varð
út í hött. Rannveg gekk raulandi
um herbergin. Hún var að tala við
sjálfa sig. Orðin voru á ensku; eitt
orðið heyrði Magnhildur greinilega,
það var: “disappointed.”
Magnhildur kunni nokkuð í
ensku; Skarlie liafði sagt henni dá-
lítið til í málinu, þrjá síðustu vet-
urna, og hún gat orðið lesið fyrir
hann 1 Amerísku tímariti, sem hann
keypti, og var honum nokkurskon-
ar lífsnauðsyn.
Hún vissi að orðið “disappointed”
þýddi “vonsvikinn.”
Snögglega varð sú breyting á, að
sólin, sem fylt hafði herbergin
ljómandi geislum, hvarf að skýja-
baki, og loftið varð grátt og kalt
bæði úti og inni. Alveg af tilviljun,
greip Magnhildi óviðráðanlegur ótti.
í næsta skiftið, sem Rannveg gekk
raulandi framhjá opnum dyrunum,
skotraði hún augunum til Magn-
hildar. Tillitið var ekki beinlínis
óvingjarnlegt, en það verkaði á
Magnhildi, eins og hún hefði orðið
fyrir byssukúlu. Hvað hafði komið
fyrir, eða með öðrum orðum, hvað
liafði hún getað ujipgötvað? Fyrir
því gat liún enga grein gert sér.
Hún lagði heilann í bleyti, þegar