Syrpa - 01.10.1915, Qupperneq 47

SYRPA, II. HEFTI 1915
109
ur?” sagði Rannveg á móðurmáli
sínu. Magnhildur hvíslaði, “Já.”
Rannveg slepti tökunum, gekk
yfir að öðrum glugga, og horfði út í
bláinn. “Er bessi vagn frá Ameríku?”
—“London.”—Hvað kostaði hann?”
—“Charles bought it.”—“Er maður-
inn þinn með þér?” “Yes—já”—og
hún bætti við:—“Not here; Con-
stantinople, delivery of guns—Sept-
ember we are to meet — Liverpool.”
Og nú leit hún á Magnhildi með
stórum augum. Við hvað gat hún
átt?—Magnhildur ætlaði að fara.
Rannveg fylgdi henni niður tröpp-
urnar. Þær gengu að vagninum;
fjöldi fólks stóð þar, sem vék sér til
hliðar við komu þeirna. Rannveg
benti á ýms þægindi, sem í vagnin-
um væru, og spurði um leið: “Dine
room upstairs are tliey to be iet?”—
“Nei.”—Rannveg bauð góða nótt í
flýti og hljóp niður tröppurnar.
Magnhildur hafði ekki farið mörg
fótmál, er hún snögglega komst að
þeirri niðurstöðu, iað auðvitað hefði
hún átt að bjóða Rannvegu að búa
hjá sér uppi á loftinu. Átti hún að
snúa aftur? ó-nei!
Þessi nótt varð ein af hinum
mörgu vökunóttum Magnhildar.
Rannvcg liafði gert hana lirædda.
Og svo ferðin? Aldrei nokkurn
tíma skyldi liún fara þá ferð!
X.
Þegar hún kom á fætur klukkan
10 morguninn eftir, var Rannveg
fyrsta mannlega veran er hún sá;
hún kom gangandi neðan úr þorp-
inu og stcfndi beint inn til hlennar—
nei, ekki til liennar, lieldur til unga
aðstoðarprestsins, sem í húsi Magn-
hildar bjó, þar sem söðlasmíða-
vinnustofan hafði áður verið.
Rannveg lijá prestinum?
Klukkan var orðin yfir 11, og
ennþá var hún þar. Og þegar hún
loksins kom út, við hlið prestsins,
sem var ungur, hæglátur maður,
þá leit hún aðeins allra snöggvast
til Magnhildar, heilsaði og hvarf á
brott með prestinum.......
Það þó ekki allt búið enn; því
seinna um daginn sá hún Rannvegu
á forð með Grong. Það særði hana,
án þess ])ó að hún gæti gert sér
ljóst hversvegna það var. Næsta
dag heimsótti Rannveg hana; talið
hneig mostmegnis að fólki í þorpinu,
sem honni hafði verið ánægja í að
hitta á ný; um ferðina var ekkert
talað. Mai-gir dagar liðu, og eltki
var minst á ferðina. Ef til vill liafði
hún hætt við hana með öllu!
En nokkru seinna heyrði Magn-
hildur annað fólk minnast á ferð-
ina, fyrst sjómannskonuna, sem
þvoði fyrir hana húsið, því næst
mennina, er seldu henni fiskinn, og
ioks alla! Hvað átti hún til bragðs
að taka? — Undir öllum kringum-
stæðum viidi hún komast hjá þvl
að fara.
Rannveg siagði henni að hún
væri að læra norsku hjá Grong og
prestinum, það kæmi léttara niður
á tveimur; hún sagðist líka gera
skriflegar æfingar, og hló um leið.
Hún talaði um allt og alla, og
blandaði öllu saman. Miagnhildi
varð ekki boðið yfir á gistihúsið.
Rannveg ók iðulega barni sínu
um þorpið, í laglegum lltlum vagni,
er hún liafði keypt; hún sýndi öll-
um barnið, er á vegi hennar urðu,
cn aldrei kom iiún með það til
Magnhildar.
1, þorpinu vakti Rainnveg afar-
mikla eftirtckt. Að vísu var það þó