Syrpa - 01.10.1915, Qupperneq 50

SYRPA, II. HEFTI 1915
112
Magnhildur lagöi frá sér skeiðina,
sem hún hélt á og fór inn. Rann-
veg fylgdi henni.
Nú kom hað f Ijós, hvegóða norsku
Rannveg hafðl lært :að undanförnu,
jafnvel þótt hún talaði ekki alls-
kostar rétt. Hún spurði hana
hvort Skarlie vildi koma í veg fyrir
för hennar.
Og er Magnhildur flýtti sér þegj-
andi inn í svefnherbergið, fór Rann-
veg á eftir, og sagði lað nú skyldi
liún þó ekki sleppa. Hefði glugg-
inn sem Magnhildur stóð við
verið nokkru stærri, mundi hún
hafa fleygt sér út uin hann.
En áður on Rannveg gat byrjað
á nokkru í raun og veru, kom dálít-
ið fyrir. úti á götunni heyrðist
hlátur og liávaði, og í gegnum allt
þrýstist reiðiþrungin rödd.
“Og þú ætlar að bæja mér frá að
ganga til guðsborð, þú djöfullegi
hræsnarí?”
Svo varð allt liljótt, en eftir fylgdi
hrikalegur hlátur. Manneskjan
liafði auðvitað verið tekin og flutt
burt;hiátursöldur krakka og kerl-
inga döfnuðu og dvínuðu, og dóu
út í fjarlægð.
Hvorug þeirra hreyfði sig; þær
höfðu báðar litið út um dyrnar, en
báðar dregið sig óðara í hlé. Magn-
hildur liorfði út á hafið. Við upp-
þotið, skaut allt í einu upp í huga
Rannvegar myndinni af Maskínu-
Mörtu, sem áður hiafði vakið bæði
ógn og aðdáun í þorpinu. Um leið
og liávaðinn var þagnaður sagði
hún: “Manstu nokkuð eftir Mask-
ínu-Mörtu? Manstu eftir nokkru,
sein ég sagði þér um mann þinn og
hana? Nú liefi eg aflað mér upplýs-
ingar, og nú veit eg líka meiiia. Það
er þér ósamboðið að búa undir
sama þaki og Skariie.”
Magnhildur leit undan og fölnaði:
“Þetta skiftir mig engu.”-----“Nei,
þetta skiftir ])ig engu? Þú ort þó í
hans húsi, borðar fyrir hans pen-
inga, klæðist fyrir lians peninga,
berð hans nafn,—nei, þetta skiftir
þig engu!”
Magnhildui- þaut frainlijá hcnni i
stofunni, án þess að virða hana
svars, og staðnæmdist við gluggann,
sem að götunni vissi.
“Jæja, ef þér finst þetta ekki
skiammarlegt, þá hlýtur þú að vera
dýpra sokkin, en eg hefði getað gert
mér í hugarlund.”
Magnhildur hallaðist upp að
glugganum, hcnni hafði létt svo, að
nú gat hún litið á Rannvogu og
brosti. En brosið seiddi fram roð-
ann í kinnum Rannvegar; henni
fanst í brosinu felast samanburður
á æskuárum þeirra beggja.
“Eg veit hvernig þú hugsar”.....
röddin skalf......“en svona illa
hugsandi liafði eg okki haldið þig
áður, jafnvel þó að mér upphaflcga
fyndist þú í aðra röndina ekki vera
þess verð, að sækjast eftir vináttu
þinni.
Rannvegu fanst hún ef til vill
hafa viðhaft óþarflega sterk orð, og
hún þagnaði. Það var heldur ekki
hennar hlutverk að byrja dcilur við
Magnhildi; það var öðru nær!
En henni fanst alveg óþolandi, að
Magnhildur skyldi geta gleymt sér
svona rækilega. Hafði liún kann-
ske alltaf verið að gleyma?
Hún þóttist þó sjálf hafa komið
til hennar í hlýjum hug; en viðtök-
urmar! Yoru þær ekki kaldar! Og
upp úr þessum liugleiðingum tók
hún að tala hátt: “Enga jarðneska
ánægju hafði eg hugsað mér meiri
(Framh. í næsta liefti).