Syrpa - 01.10.1915, Blaðsíða 71

SYRPA, III. HEFTI 1915
133
á pví að Ponting hefði næstum
aidrei þótt fyrstu myndirnar sfnar
nógu góðar og að hann hefði stund-
um tekið sömu myndina á fimm eða
sex plötur áður en hann var á-
nægður. “Þessi mikla vandvirkni;
segir Scott, “væri máske eftirtektar-
verðari en hún er, of hún væri ekki
sameiginleg öilum okkar mönnum
hér. 3?iað er eins og einhver hvöt,
sem ómögulcgt sé að fuilnægja, knýi
þá til að leggja sig alla fram, og
])að er ekki einn einasti maður í
förinni, sem ekki reynir að ná góð-
um árangri á sínu starfssviði.”
“Sannleikurinn er,” segir liann á
öðrum stað, “að ekkert kák dugir í
vísindalegum störfum; miaður verð-
ur að vera gagntekinn af löngun til
að afkasta einhverju, eða fram-
kvæma einhverjar hugsjónir.” Það
var vísindalegi áhuginn í samhandi
við ferðima, sem í rauninni réttlætti
fyrirtækið. “Ef suðurferðin hepn-
ast, getur ekkert, jafnvel ekki það
að einhver verði búinn að ná heim-
skautinu á undan, komið í vcg fyrir
að þetta verði einn hinn merkileg-
asti leiðarigur, sem nokkurn tíma
hefir verið gerður út til heimskauta-
landanna.”
Álit Scotts á félögum sínum.
Aldrei, má fullyrða, liefir siams-
konar flokkur manna haft andlega
hæfileika og h'kamsþrek í jafn
miklu samræmi og þessi; og árang-
urinn var sýnilegur 1 því hversu
mikils þeir mátu hverjir aðra og
hversu siamvinnufúsir og fullir að
skynsamlegum áhuga þeir voi’U.
Vitaskuld skjátlaðist þeim stund-
um, en það var fremur af of miklum
áhuga en of litlum; og það kom
fyrir að sérfræðingur í einhverju
verklégu vissi ekki alt ])að bóklega,
sem unt var að vita í sambandi við
þiað. En aðalatriðið var að sam-
búðin og félagslífið var, frá byrjun
til enda. hið ákjósanlegasta.
Scott finnur sér skylt hvað eftir
annað að minnast á’ “þetta eftir-
tektarverða og heiliadrúga einkenni
samlífs okkar,” sem, að hans áliti,
var að svo miklu leyti að ])akka
fyrirdæmi því, er Wilson gaf með
þolinmæði sinni og vandvi.rkni í
öllu, hjálpsemi við aðra og hinni
ágætu dómgreind hans, sem allir
leituðu til viðvíkjandi stóru, og
smáu. Hér skulu aðeins nokkur
orð eftir sjálfan liann tilfærð;
“Mér finst dásamlegt hve óvenjulega
mikil og almenn alúð ei- í allri okk-
ar við.kynnfngu hver af öðrum. Eg
býst naumast við að l)ví verði trúað,
sem er-þó sannleikur, að éngin mis-
klíð af nokki'u tægi (‘igi sér staö:
það er svo almenn skoðun að svo
nnai'gt missætti, sem komi Upp í
shku lífi, sem við lifuin, sé af ásettu
ráði iátið falla í gleymsku. Eg hefi
enga ástæðu til að draga dul á
neitt, eg þarf ekkert að féla. Hér á
ekkert ósamræmi sér stað, og ekk-
ert er eins augljóst og vináttuþelið
milli allra, sem kemur í ljós við
hvcrt tækifæri. Slíkt ástand mætti
lieita óvenjulega æskilegt og gott,
hvernig. sem á stæði, en það er það
ennþá fremur, þegar þess er gætt,
að þeir, sem mynda hóp okkar, eru
úr ýmsum áttum. í kvöld liafa
Oates, sem er kafteinn í riddaraliðs-
hersveit, og Debenham,'uiigur stúd-
ent frá Ástralíu, liaft ofurlitla kapp-
ræðu um boi'ð og stóla. bað er
sanmarleg unun að hafa getað náð
í slíka menn.”