Syrpa - 01.10.1915, Qupperneq 78

140
SYRPA, 111. HEFTI 1915
Prestur bauð lionum að vera þar
um nóttina, lionum myndi ekld
veita iaf að hvíla sig. Magnús
kvaðst ekki vera lúinn, en sagðist
hafa gert ráð fyrir því um morgun-
inn að koma að öllu forfallalausu
heim um kvöldið. Kvaddi hann nú
prest með mestu virktum og mæltu
þeir til vináttu með sér. Og bað
prestur liann leita sín, ef þarfnaðist
einhvers lltilræðis.
Hélt svo Magnús heim til sín um
kvöldið með frægðar orð sigur-
vegarans, glaður í sinni, með spesí-
uraar upp á vasann.
(Meira).
Þuríður sundafyllir
og Þjóðólfur.
Eítir E. S. VÍUM.
Frá því er sagt í Landnámsbók
vorri, II. þ. 29 kap. að Þuríður
sundafyilir og Völu-Steinn sonur
hennar hafi numið Bolungarvík og
búið í Vatnsnesi. Sá bær er nú
ekki framar til þótt hans sé gotið í
sögunni. Hefir bær sá að líkindum
lagst í eyði, mjög snemma á öldum.
Þó er sagt, að þar sjáist enn i dag
nokkur merki til mannvirkja, er
sanna, að hið forna landnáms býli
hafi eitt sinn verið til.
Steinn er þar allnærri sem enn í
dag er ncfndur Þuríðar sæti; þar er
sagt að gamla konan hafi setið er
hún leit cftir hjúum sínum, og skip-
aði fyrir verkum um bjarta og blíða
sumardaga, og rendi hvössu auga
yfir hið víðlenda ríki sitt.
Þuríður var kynjuð af Háloga-
landi. Fjölkunnug þótti hún og
forn í skapi sem inargir aðrir í þá
daga. Fékk liún viðurnefni sitt
"sundafyllir” fyrir það, að hún 1
hallæristíð seyddi til fiskjar og fylti
sund öll þar í landi. Hún seyddi
einnig fisk á Kvíjarmið; það mið
er utariega á ísafjarðar-djúpi norð-
an megin. Tók hún að launum fyrir
það starf sitt, á, kollótta af hverjum
búanda við ísafjörð. Síðan þá tíð
hcfir kvfarmið þótt ailra miða fiski-
sælast og lítil aflavon, væri þar eng-
in.
Síðar er sagt, að þangað kæmi
Þjóðólfur bróðir Þuríðar, og næmi
hann land vestarlega í víkinni. Lik-
lega hefir hann gjört það að ráði
systur sinnar, þótt þessa sé eigi get-
ið í iandnámabók. Reisti hann bú
í þjóðólfstungu, sá bær er enn við
líði, og ber nafn landnemans. Sést
þar og enn merkjagarður sá, er
liann lilóð milli landeigna Jieirra
systkina.
Svo er sagt í fornum munnmælum
að Þuríður gamla í Vatnsnesi, hefði
l>á nautaihjörð sína á Stigahlið, því
að þá voru þar hagar góðir, og enda
betri cnn víðast hvar annarstaðar
í Víkinni. Staður sá var og afskelct-
ur frá aimannavegum og rammlega
umgirtur frá náttúrunnar liendi.
Sagt er að þessi hlunnindi væri
séreign hennar, og bannaði hún
stranglega Þjóðólfi bróður sínum
að nota lilíðina til hagagöngu, og
öll önnur afnot hcnnar. Þótti hon-
um súrt í brotið því hlíðin lá hon-
um miklu nær. Reis af þessu hinn
fúlasti fjandskapur milli systkin-
anna, sem raun gaf vitni um síðar
meir.
Sennilegt er, að Stigahlíð hafi þá
verið fegri sýnum og fjölskrúðugri
en nú á vorum dögum, enda getur