Nýjar kvöldvökur - 01.03.1917, Síða 3

TENGDAÐÖTTIRIN,
Skáldsaga
eftir
E. JUNCKER.
Framh.
»En Elísabet,« sagði Margrét og hleypti
brúnum nálega upp í hársrætur. »Nú er þér
ekki alvara. t*ú ert ung og kát og sköpuð til
þess að vera elskuð — en hann er sjálfsagt
kominn nálægt fertugu, þur á manninn og lærð-
ur. Höfuðið á honum er eins og alfræðisorða-
bók, sem maður getur flett upp í, ef mann
langar til að vita eitthvað. Pað er ómögulegt,
Elísabet, að þú getir elskað þann mann.«
Elísabet stóð upp, strauk hárið frá enninu
og sagði: »Er þetta þín skoðun? Mitt hjóna-
band verður aldrei eins og þitt. Okkar skoð-
anir á hjónabandinu eru svo gagnólíkar. En
taktu nú eftir því sem eg segi. Að undantekn-
um blessuðum gamla prestinum okkar ber eg
ekki eins mikla virðingu fyrir nokkrum manni
og von Berge, frænda mínum, og enginn mað-
ur er jafngóður vinur minn og hann. Og mín
skoðun er sú, að vináttan eigi að vera grund-
völlur hjónabandsins, hún er tryggari grund-
völlur en ástin.«
»Kæra Elísabet, ef þetta er sannfæring þín,
þá er sjálfur doktorinn engill í samanburði við
þig. En viltu ekki heldur giftast honum en
frænda þínum? En eg get ekki horft á það
að þú steypir þér ofan í hyldýpið, það skal
aldrei verða® og Margrét stappaði með fætin-
um í gólfið, til þess að gefa orðum sínum
meiri áherzlu.
»t*egar eg heyri þig vera að tala um
skynsemis hjónaband, þá dettur mér í hug mitt
eigið hjónaband, sem til er stofnað af ástinni
N. Kv. XI. 3.-4.
einni og mér finst þeirra svo mikill munur
eins og á birtu tunglsins og sólarinnar. Eg er
að vísu yngri en þú, en reynsla mín er meiri
en þín, Eg veit, að aðeins ástin getur fengið
konuna til að gleyma sjálfri sér og gefa sig
skilmálalaust á vald þeim manni, er hún elsk-
ar. Astartilfinningin er svo innileg og guðdóm-
leg, að það er ekki hægt að hugsa sér hana —
maður verður að elska til þess að þekkja
hana.«
»En hvernig líst þér á það,« sagði Elísa-
bet og strauk hendinni um höfuð Margrétar,
»að mig hryllir við þessari ást, sem þú lýsir?
Eg mundi aldrei verða ánægð í því hjónabandi.
Mér mundi finnast eg hafa drýgt andlegt sjálfs-
morð. Eg mundi aldrei geta borið þá harð-
stjórn, sem þeirri ást væri samfara. Meðan
nokkur lífsneisti er í mér, skal eg ráða mér
sjálf.«
Margrét stóð upp.
»Við skiljum ekki hvor aðra,« sagði hún.
»Við tölum annarlegar tungur hvor við aðra.
Oetur þú talað um liti við blindan mann?«
Elísabet lagði handlegginn utan um Mar-
grétu.
jÞú mátt ekki,« sagði hún brosandi, »láta
nokkurn mann heyra hvaða skoðanir þú hefir
á hjónabandinu — oog Gúnther sízt af öllum
öðrum.«
»Hversvegna?«
»Sakir þess, að allir karlmenn, og minn
ástríki bróðir er ekki undantekning, verða svo
7