Nýjar kvöldvökur - 01.03.1917, Qupperneq 9

TENGDADÓTTIRIN.
55
en í dag var hann óvenju dapur í bragði og
bráði lítt af honum við lesturinn
»Alt er undir því komið* sagði hann, »að
vera í samræmi við sjálfan sig og vera í sam-
ræmi við lífið. En mörgum hefir veitt það
erfitt, bæði konungum og öðrum.®
Það var svo mikill sorgarsvipur á andliti
prestsins, að Elísabet lagði bókina frá sér og
hætti að lesa. Skömmu síðar var kallað á prest-
inn og gekk hann þá inn, en Elísabet fór út
í garðinn.
Hún gekk fram og aftur um garðinn
nokkra stund. Loks staðnæmdist hún við hliðið
er vissi úi að akrinum og hallaði sér upp að
því. Hún var hrygg og reið yfir þessum ofsókn-
um gegn vini sínum gamla prestinum, sem
hún áleit með öllu ástæðulausa.
Sólin var nú gengin undir. Bíflugurnar fiýttu
sér heim til búa sinna, og úr þorpunum heyrð-
ust hróp hjarðsveinanna, er ráku féð heim úr
haganum.
Nú sá Elísabet mann koma gangandi eftir
nijórri götu, er lá yfir akurinn. Hver gat þetta
verið, sem var svo seint á ferð? Hann fór
heldur ekki alfaraveg, heldur veg, sem enginn
fór nema þeir, sem heima áttu á prestsetrinu
eða voru þar nákunnugir. Maður þessi var
hár vexti og liðlegur í öllum hreyfingum. En
alt í einu datt henni í hug hver þetta mundi
vera,
Þegar hann skömmu síðar kom að hliðinu,
ópnaði hún hurðina og dreyfði öllum blóm-
unum, sem hún héll á, á jörðina.
»það var gott, að þér komuð núna. Föð-
Ur yðar mun þykja mjög vænt um að sjá yður.«
»Eg þakka yður, ungfrú, fyrir þessa heim-
komukveðju. Við sjómennirnir erum hjátrúar-
fullir, og eg tel það góðs vita, að hitta yður
hér. En getið þér sagt mér, hvar faðir minn
ér?«
»Hann er inni í skrifstofunni — nei, þarna
kemur hann. Hann hefir ekki séð yður, því
hann fer hliðargötuna. Rér skuluð bíða hér,
því hann kemur hingað bráðum.«
Hann fór að ráðum hennar og fór bak við
nokkur tré, er stóðu þar. Það marraði í sand-
inum undir fótum hans, en presturinn hafði
ekki séð neinn koma og var því alveg grunlaus.
En þunt er föðureyrað. Presturinn hafði
strax þekt fótatak sonar síns. Og þegar son-
ur hans kom frá trénu, sem hann hafði falið
sig bak við, tók faðir hans móti honum með
útbreiddan faðminn.
Elísabet hafði læðst brott. Hún skýrði
maddömu Wessel frá, að sonur prestins væri
kominn heim, og varð hún af því harla glöð.
»Er það ekki gaman, að hann skuli vera
kominn heim?« sagði hún við Elísabetu og
lagaði hettunaá höfuð sér.
En hún fékk ekkert svar. Elísabet kallaði
á þjóninn, sem kominn var að sækja hana og
beið fyrir utan dyrnar og því næst ók hún
heim.
VII. KAPÍTULI.
Um þessar mundir hafði Gúnther nýtt fyr-
tæki með höndum, sem hafði þá kosti til að
bera, í hans augum, að honum sjálfum hafði
fyrstum manna hugkvæmst það og, að allir
aðrir töldu það mestu fásinnu. Hann var því
ávalt nú í góðu skapi.
Hann áetlaði sér að kaupa allstórt landflæmi,
sem lá í grend við jarðeignir hans, rétt við
sjóinn og var nefnt »Saltflóarnir.« Par ætlaði
hann að setja á stofn fjárræktarbú með ensku
sniði. Féð átti að kaupa á Englandi og flytjast
til Þýzkalands og 'átti það aðeins að vera fé af
bezta kyni.
Herra Lúthke, sem var greifanum gramur
af því að hann hafði selt Klausturakurinn á
leigu, hlotnaðist nú sú ánægja að láta í Ijósi
við greifann hina megnustu vantrú á fyrirtæki
þessu. Pað mundi verða mjög dýrt, «oggreif-
inn væri nú í peningavandræðum,«
Gúnther hafði aðeins svarað bústjóra sín-
um með brosi. Með þeirri kurteisi, sem var
honum svo eiginleg, þegar hann var í góðu
skapi, hafði hann klappað á öxl gamla manns-
ins og sagt brosandi: