Nýjar kvöldvökur - 01.03.1917, Blaðsíða 31

f VANDA STADDUR.
77
mitt og komist upp í rúmið, sem var öllu
heppilegri staður fyrir mig í Adamsskrúða en
klæðaskápur.
Hún gaf kaffinu meira en Iítið hornauga og
gaut augunum ákaft á fötin mín. En fötin
urðu ekki til að koma upp um mig
Stúlkan hélt auðsjáanlega, að eg — sem
venjulega gekk snyrtilega til fara — hefði keypt
mér nýjan skrúða og haft hamaskifti eins og
slöngurnar.
Á hinn bóginn var hún ekki vön því að
sjá þvílíkan frágang í herberginu og var því
ekki að undra, þó henni þætti það grunsamt
að sjá fötin mín liggja á gólfinu.
Ált í einu datt mér nokkuð í hug, sem
olli því, að mér fanst blóðið ætla að storkna
í æðum mínum.
Ef hún skyldi nú hengja fötin inn í skáp-
inn — hvað átti eg þá til bragðs að taka?
Eg opnaði munnin, í því skyni að arga
sem eg gæti, ef stúlkan kæmi að skápnum.
En til allrar hamingju þurfti eg ekki á því að
halda, að ofreyna þannig raddböndin. Hún
sparkaði bara duglega með fætinum í fötin
mín ásamt sunnudagatréyjunni, svo þau flugu
út í horn á herberginu og húktu þar öll í óreiðu
ofan á hrákadallinum.
En þegar eg sá, að stúlkan fór að snuðra
ofan í skúffurnar mínar, vissi eg, að hún mundi
ekki gera mér ónæði fyrst um sinn.
Og það varð heldur ekki.
Pað var svo að sjá sem hún fyndi ýmis-
legt, er henni þætti matur í.
Á meðal annars var þar stór hrúga af
gömlum ástarbréfum, sem henni þótti ekki al-
veg ónýtt' að grúska í.
Skyldi hún hafa allar þær ástartilfinningar
til að bera, sem látnar voru i ljósi í bréf-
unum ?
Hvað ætli verði um mig á endanum. ?
Mér fór ekki að verða um sel og fór að
bölfa þeim illa anda, sem htfði komið mér
til að fara inn í skápinn og hét því að fara
aldrei úr leppunum aftur, ef mér auðnaðist
nokkurntíma að komast í þá,
Rorsk á þurru landi gat ekki liðið ver en
mér, þessa stundina.
Pað var margt sem, flaug í huga minn.
Ætli eg ætti að arga upp yfir mig og koma
róti á stelpuna?
Eg tók munninn aftur opinn. — Einn, tveir,
þrír. — — — — —
Alt í einu opnuðust dyrnar og ekkjufrúin
rak höfuðið inn úr gættinni.
Stúlkan senti frá sér bréfunum og lést vera
í óðaönn að ýta inn skúffunum. frúin hefur
auðvitað álitið að eg hafi skilið þannig við
þær.
»Nú, hann er þá farinn,* sagði ekkjufrúin
og kom öll inn í herbergið.
»Já, og líttu á, hann hefur ekki snert kaff-
ið,« sagði þessi dæmalausa stelpa. »Og svona
hefir hann lagt frá sér Ieppana í gærkveldi.c
Hún benti á fatakássuna í horninu.
»Guð komi til!« og frúin neri saman hönd-
unum af skelfingu.
»Svo hann hefur þá verið úti rétt einu
sinni enn að fá sér hressingu.«
»það er voðalegt! Hvað ætli þessir og
aðrir eins menn hugsi? Ó! María, hanri verð-
ur að reglulegum garm á endanum. Guð hjálpi
veslings aumingja stúlkunni, sem fær hann fyr-
ir mann.«
Stúlkubjálfinn dróg svo djúp andvörp, að
hjarta hennar ætlaði að springa og horfði upp
í loptið, svo eg sá ekki nema það hvíta í
augunum á henni.
Frúin andvarpaði Iíka.
Eg klökknaði við að hugsa um indælu kon-
una mína tilvonandi, sem eg hlyti að gera
ógæfusama.
Samviska illræðismannsins vaknar jafnvel
að lokum.
Höfug tár runnu niður kinnsrnar á mér. Eg
fór þá að þurka saltvatnið framan úr mér með
skyrtunni en slefti um leið óvart af hurðinni,
sem eg varð að ríghalda í með nöglunum.
Pegar eg sá að hurðin hreifðist, varð eg
fyrst þess var, að eg var að verða mér til
minkunar.