Nýjar kvöldvökur - 01.03.1917, Qupperneq 41

ÓÞARFÖR ÓTTI.
87
»Nú er enginn tími til skýringa, þær færðu
seinna. Lestu fljótt það sem á seðiinum stend-
ur,« sagði majórinn og reyndi með vasaklút
að stöðva blóðrásina úr bitsárinu á handlegg
sínum.
Olivetta fletti sundur miðanum og gat
séð út við gluggann við hið hverfandi dags-
Ijós hvað á honum stóð.
»En það er þýzka,« sagði hún.
»Rað kemur mér ekki á óvart,« svaraði
majórinn þurlega.. »En lestu fyrir mig, hvað
stendur á seðlinum.®
Olivetta las: «Gengur vel, hef náð skjölun-
um, sæk þau þá ljósi bregður þrisvar fyrir í
giugga mínum,« — og aftur ætlaði hún að
fara að spyrja hvað alt þetta táknaði.
»Síðar færðu alt að vita, litla konan mín,
en heyrðu: Pú getur verið hugprúð og hygg-
in mörgum fremur. Nú bið eg þig að flýta þér
ofan í salinn, þar muntu hitta Miss Seldom, og
bið eg þig fyrir alla muni að tefja svo fyrir
henni með masi og frásögnum, að hún fari
eigi brott fyr en eg kem ofan, sem verður áð-
ur en langt líður, skjóttu því um leið að Cham-
berton svo enginn taki eftir, að eg vilji finna
hann upp hingað nú strax.
Olivetta hafði augljóst hugboð um, að ráðn-
ing þessara atburða, sem voru að gerast í kring-
um hana, mundi vera fyrir dyrum, og sú ráðn-
ing mundi gera enda á þjáningum hennar. Hún
hljóp því vonglöð ofan f salinn.
Chamberton kom þegar upp til majórsins
og spurði undrandi, hvað komið hefði fyrir,
þegar hann sá að mágur hans var særður.
»Það er hundfjandinn, sem hefur bitið
mig,« svaraði majórinn, en honum verður þó
að þakka, að við getum nú tekið fastan þann
slægasta og áræðnasta njósnara, sem nokkurn-
tíma hefur leikið lausum hala á Frakklandi.
Hundurinn var nefnilega póstur frá henni til
þeirra' er unnu með henni að njósnarstarfinu.
Bindin og borðarnir af ýmsum litum hafði
hver sína þýðingu og jafnhliða var smábréfum
stungið innan í bindin.
»Hvað er um að vera? Hver ósköp eru á
ferðinni,« stamaði þessi heiðarlegi kaupmaður
hálf sturlaður yfir að slíkt og þvílíkt skyldi
koma fyrir á hans heimili. Er það Miss Seldom
sem þú átt við.«
»Já, svo hefir hún nú nefnt sig þessi drós,
en hennar rétta nafn er Fráulein Brúchner, en
nú verðum við að fara ofam til hennar áður
en hana grunar, að athæfi hennar sé uppskátt
orðið en bittu fyrst þennan fatla, svo eg þurfi
ekki að láta handlegginn lafa.«
Pegar þeir mágarnir komu inn í salinn,
sáu þeir Olivettu og Miss $eldom sitjá mas-
andi í hægindastólnum. Miss Seldom var farin
að ókyrrast af að komast ekki út, og Olivetta
varð auðsjáanlega fegin þegar hún sá mann
sinn koma inn,
Þegar Miss Seldom kom auga á majórinn
brá henni sýnilega, og það kom óttasvip-
ur á andlit hennar, en henni tókst þó að hafa
vald yfir tilfinningum sínum og sýnast vera
róleg.
»Svo þér eruð áfótum, herra majór,« sagði
hún glaðlega, »eg hélt þér hefðuð Iagt yður
útaf og munduð sofa.
íRvf trúi eg vel,« sagði majórinn og gaf
bendingu út um glugga, sem hann gekk að.
Sneri sér svo að konunni og sagði með hæðn-
isbrosi. »Eg hefði víst sofið fast þessa stund-
ina, Frátiein Brúchner, ef eg hefði ekki verið
svo forsjáll að hella niður kaffinu, sem þér
báruð mér í stað þess að drekka það.«
Með undrunarópi stökk stúlkan á fætur
»Hvað eigið þér við? Eg skil yður ekki,«
stamaði hún.
>Ja, jú, jú, þér skiljið þetta mjög vel,« sagði
majórinn og hló kuldahlátur. »En væruð þér í
efa um eitthvað starfi yðar viðvíkjandi, mundi
ef til vill vinur yðar herra, Bernsteín, sem eg
rétt áðan átti mjög merkilegt samtal við þarna
úti í skóginum, geta gefið yður upplýsingar
um það, Rakkinn yðar var svo vænn að vísa
mér Ieið til hans. Annars mun bezt fyrir yður
Fráulein, að hætta þessum skollaleik, sem þér
hafið algerlega tapað og gefast upp umsvifa-
laust.«