Nýjar kvöldvökur - 01.03.1917, Blaðsíða 42

88
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
Miss Seldom föinaði upp við þessa ræðu
og ótta og skelfing mátti lesa úr augum henn-
ar. Það var alt önnur kona, sem stóð þarna
undir hinni þungu ákæru en hin fallega, mikils-
metna Ameríku Miss, hverrar kvennlegu yfir-
burðir höfðu heiilað svo marga. A fám mín-
útum virtist hún hafa elzt um tuttugu ár.
Hún gleypti loftið ótt og títt og snöktandi
eins og hún væri að kafna og skimaði í allar
áttir til að sjá hvort hvergi mundi undankomu
auðið. Hún vildi enn ekki gefa upp alla von
og reyndi að harka af sér og mælti í bænar-
róm, um Ieið og hún rétti fram báðar hend-
urnar.
»Hinrik miskunaðu mér og lof mér að fara
heim — vegna vináttu þeirrar — er á milli
okkar hefir verið.«
»Það er algerður misskilningur, milli okk-
ar hafa engin sambönd átt sér stað,« svaraði
majórinn kuldalega. sRér hugðuð að geta haft
frakkneska herstjórnarráðið í vasanum og geta
vafið okkur um fingur yðar, en eg sá þegar í
spilin yðar og gat tekið þátt í þeim loddara-
leik, sem þér voruð að leika, og í þeim efnum
getið þið Rjóðverjar lært nokkuð af okkur
Frökkum.«
»Óþokki,« hvæsti hún, »svona, hafðu þetta,«
og eins og elding hafði hún tekið skammbyssu
úr vasa sínum og miðað henni á majórinn og
hleypti af.
Olivetta hljóðaði upp og fleygði sér fram
fyrir mann sinn til að vernda hann, en maj-
órinn vafði heila handlegnum um hana, og
sagði brosandi við Fráulein: »Retta er ekki nema
óþarfa fyrirhöfn, því eg var búinn að draga
allar kúlurnar út úr skammbyssunni yðar, svo
þér gerðuð engan usla með henni.«
Um leið og majórinn sagði þetta komu
tveir hermenn inn í salinn, og heilsuðu maj-
órnum, skipuðu þeir sér sinn hvoru megin við
fyrverandi Miss Seldom, sem með æðislegum
gráti féll niður á gólfið.
Farið með haha, Faucault, inn til borgarinn.
ar sagði majórinn, sem hélt utanum konu sína^
sem vafði sig upp að honum.
»Skal verða gert majór,« svaraði flokks-
foringinn.
»Hvernig gengur það með Bernstein og
hundinn?« spurði majórinn.
»Maðurinn er á leið til borgarinnar, en
rakkann varð því miður að skjóta. Hann var
óhemjandi.«
»F*að er gott.«
Síðar um kvöldið afhentu tveir hermenn
Fráulein Búchner, sem var hennar rétta skírn-
arnafn, Miss Seldom, fangaverðinum inn í borg-
inni sem var fyrir fangelsinu, sem geymdi hina
hættulegustu fanga.
»Hvaða ósköp hafa gengið hér á og hvern-
ig hangir alt þetta saman?« spurði herra Cam-
berton mág sinn. Regar tengdafólkið skömmu
síðar var sest við teborðið. Og hvernig viss-
ir þú, að Miss Seldom væri þýzkur njósn-
ari?«
»Jú, sjáið til, í París fór eg þegar að gruna
hana,« sagði majórinn, »en ástæðan fyrir þeim
grun var þá engin önnur en sú, að eg tók
eftir því, að hún allra helst gaf sig á tal við
herforingja og embættismenn úr ráðaneytinu.
Eg reyndi árangurslaust að finna fleira grun-
samt við framferði hennar, en hún var nógu
slungin að koma eigi upp um sig, hvorki í
orði né verki. Svo þegar eg fór hingað, var
eg farinn að halda að grunur minn væri
ástæðlaus.
En svo gerði hún það glappaskot að elta
stjórnina hingað og þá fór mér ekki að verða
sama, og gat eg þá fyrst grafið upp, að frá-
sögn hennar um ætt sína og auð í Ameríku var
einber uppspuni, og setti eg þá út slungna
leynispæjara til þess að hafa gætur á henni
og öllu hennar framferði. Þeir komust brátt á
snoðir um, að hún hitti stundum mann nokk-
urn, Bernstein að nefni, sem er fæddur á Pýska-
landi en hefur fengið franskan borgararétt, og
að hún hafði tekið til leigu herbergi- inn í
borginni. Við rannsökuðum þegar þetta her-
bergi og þar fundum við bók, sem hennar rétta
nafn var ritað á og nokkrar línur neðan við.
Eg ritaði henni bréf og fékk svar frá henni