Nýjar kvöldvökur - 01.05.1917, Blaðsíða 5

TENGDADÓTTIRIN.
99
hann gat ekki hugsað til þess, að aðalsættin
bæri fram þær mótbárur gegn ráðahag hans
við Elísabetu, að hann væri-af borgaraættum.
Ef til vill hafði hann gleymt stórlæti sínu, ef
honum hefði verið kunnugt um hugarfar Elísa-
betar, en þegar hann hugsaði um kjör þau,
er konur sjómanna eiga við að búa, er þær
sitja mánuðum saman einar heima en eig-
inmennirnir eru í förum, og engin fregn kem-
ur af þeim svo vikum eða mánuðum skiftir,
þá ákvað hann með sjálfum sér, að það hlut-
skifti gæti hann ekki og vildi ekki láta falla í
skaut Elísabetar.
En einu sinni hitti hann Elísabetu niður við
Klausturtjörnina. Hún stóð hjá tjörninni og
horfði út á hana og hún vissi ekki af honum
fyr en hann var kominn alveg til hennar.
»Pér komið alveg mátulega,® sagði hún
glaðlega við hann. »Nú getið þér sett bátinn
fram á vatnið og róið með mig yfirutn tjörn-
ina. Eg ætla að heimsækja hana Eschendorff,
frændkonu mína í klaustrinu, en bæði hún og
hinar systurnar eru að fá sér andlega hress-
ingu hjá honum séra Friedemann, og til þess
gengur aldrei skemmri tínii en ein klukkustund.
En mér sýnist það ætla að fara að rigna og
mig langar að komast yfir í skóginn áður en
fer að rigna.«
Hún hjálpaði honum að setja bátinn á flot
og svo lögðu þau af stað.
»Eg var einmitt að hugsa um yður þegar
þér komuð,« sagði hún eftir dálitla þögn.
»Bróðir minn sagði mér í morgun, að þér
og von Brincken, liðsforingi, hefðuð um dagin
verið á skemtisiglingu, og að hann hefði
hvolft bátnum. Fullyrti Gúnther, að von Brinck-
en mundi hafa druknað, ef þér hefðuð ekki
borgið honum, því hann kynni ekki neitt að
synda.«
^Rað er satt,« sagði Willy hlæjandi, »hann
kann ekki að synda, þvf hann sökk eins og
steinn. En satt að segja fanst mér þetta ekki
neitt hreystiverk. Eg hefi mörgum manninum
borgið, sem eins hefir verið ástatt um.«
»Rað getur verið, en Gúnther segir, að
það sé mjög erfitt að bjarga mönnum sem
eigi kunna að synda, því þeir séu ávalt að
fálma í þann, sem bjargar þeim.
»það er þá af því, að sundmaðurinn kann
ekki að bjarga öðrum. Eg er því alvanur og
í þetta skifti veitti mér það ekki erfiðara en
venjulegt skemtisund.«
Elísabet hnyklaði brýrnar. Henni fanst mikið
til um það traust á sjálfum sér, er lýsti sér í
þessum orðum. Hann gerði stórvirki eins og
það væri eitthvert barnagaman, og hann sagði
frá hættum og æfintýrum eins og smáatvikum.
Hann var í raun og veru ekki í flokki þeirra
manna, er henni gast að. Það var ekki hægt
að heyja kappræður við hann. Rrátt fyrir þetta
hugsaði hún oftlega um hann. Hún varð að
viðurkenna, að hann var drenglundaður mað-
ur og vildi ekki vamm sitt vita, en henni fanst
hann einnig vera barnalegur. Henni fanst lund
hans vera gáta og hana langaði til þess að
leysa hana.
Báturinn var nú kominn að landi og Elísa-
bet stökk á land án þess að neyta hjálpar
þeirrar, er Willy bauð henni.
»Ef yður er ekki móti skapi þá ættuð þér
að ganga með mér dálitla stund um skóginn.
Til klaustursins kem eg ávalt nógu snemma.«
»En eiga systurnar ekki von á yður og
munu þær ekki vera hræddar um yður?«
»Það gerir ekkert til,« sagði hún.
Hún tók hanzkann af hendinni og rétti
hann upp í loftið. Einstöku regndropar voru
farnir að koma úr loptinu og fór þeim brátt
fjölgandi.
»En hvað ilmurinn af Jarðarberjunum og
grasinu er góður,« sagði hún. Njótið þér nokkru
sinni meiri skemtunar og ánægju, en ganga
um laufgaðan skóginn og heyra regndropana
falla á blöðin yfir höfði yðar ? En segið mér
eitt, dreymiryður aldrei fyrir ókomna tímanum?*
»Mjög sjaldan,* sagði hann brosandi. «En
eg er líka tölvert eldri en þér eruð. Svo er
tíma mínum skift niður til æfinga og náms-
iðkana, svo enginn tími verður afgangs til
draumanna.* 13*