Nýjar kvöldvökur - 01.05.1917, Síða 29

KYNJALYFIÐ.
123
herra barón, en það er varla heldur við öðru
að búast, því riddarar vorir hafa breyzt í konur,
Og meyjar og frúr eru komnar í tölu klaust-
ursystra. í þessum herbúðum, þar sem talið
er að kjarninn úr riddarasveitum Norðurálfunar
sé samankominn, sést varla glampa af hreysti
eða ástarblossum, til þess að lýsa ofurlítið upp
þetta deyfðarmyrkur; það er hræðilegt og ó-
þoIandi.«
Hinn trúfasti aðalsmaður svaraði gætilega
og tók það fram, eins og hann svo oft hafði
gert áður, að vopnahléð legði höft á fram-
kvæmdir og starfsþrótt foringanna og liðsins,
en hvað konunum viðvíkur þá væri ekki á-
fellisvert þótt hina vænlegustu meyjar í her-
búðunum hefðu fylgt hennar hátign drottning-
unni og prinsessunni á pílagrímsferð til klaust-
urs eins í Engaddi til að biðja fyrir yðar há-
tign, að þér hið bráðasta mættuð fá aftur heils-
una.
»Hvernig víkur því við, að drottningin og
ættstórar meyjar voga sér út í þá landshluta,
sem heiðnir hundar herja og ræna?»
»Hér er engin hætta á ferðum, konungur,
því Saladín hefur með sínu drengskaparorði
heitið þeim að fá að ferðast í friði.«
sPú liefur rétt að mæla, engin ástæða er
til að tortryggja þennan heiðna Soldán og eg
skulda honum afsökun fyrir, að mér hefur
orðið það, og hana vildi eg gefa honum ef
lækifæri byðist í viðurvist hins kristna og heiðna
hers.«
»Meðan konungur talaði reis hann upp og
teygði beran handlegginn undan ábreiðunni,
krepti hnefann og hristi eins og hann hugsaði
sér að sveifla sverði sínu yfir vefjarhetti sold-
áns. Tómas barón beitti vingjarnlegu ofbeldi,
sem konungur naumast mundi hafa þolað nokkr-
um öðrum, til þess að fá hann til að leggjast
útaf aftur, og breiddi svo ofan á hinn bera
handlegg hans.
»F*ú ert ströng fóstra, kæri barón, en þú
gerir það í góðu skyni,« sagði konungur með
beiskju, brosti um leið og hann varð að láta
undan heljarkröftum barónsins. »Næturskýla
hjúkrunarkonu sæmdi sér líklega álíka vel við
þitt örum merkta andlit, eins og barnahúfa á
höfðinu á mér. Við mundum sóma okkurfurð-
anlega sem fóstra og fósturdrengur.«
»Sú staða mun oss naumast vera ætluð til
lengdar. Svona hitaveikisköst verðum við að
bera með þolinmæði, svo hún verði bráðlega
yfirstigin.*
»Hitaveikiskast!« hrópaði konungur með
ákefð, »veikindum mínum geturðu gefið slikt
nafn og það með réttu, En hvað gengur að
öllum hinum krossfararhöfðingjunum? Hvað
bagar franska Filip, eða heimskingjann frá Aust-
urríki, Konráð greifa, spítala kappann, eða
Musterisherrann, hvað gengur aðþeimöllum?
Eg get sagt þér hvað það er: Þeir þjást af
hermannlegu máttleysi, svefndrunga og veiklun,
sem rænir þá hugsunarkrafti og framtakssemi —
það er nokkurs konar þrótt-drepur, sem hefur
etið sig inn í huga þeirra og hjarta, jafnvel
þeirra djörfustu, hraustustu og ærlegustu, svo
þeir eru að svíkja þann dýrasta eið, sem nokk-
urn tíma hefur verið unninn af riddara, sem
breiðir svívirðingu yfir nafn þeirra og fyrri
frægð, en gerir þá ótrúa guði sínum.«
»í himinsins nafni, herra konungur, talið
með meiri gætni — það heyrist til yðar fram
fyrir. Bakmælgin hefur góðan jarðveg í óbreylt-
um hermönnum, og á sinn þátt í því að halda
kurnum við í krislna hernum. Minnist þess,
að veikindi yöar hafa lamað öflugustu fjöðrina
í þessum Ieiðangri. Pað yrði léttara að koma
vagni af stað án hesta eða dráttarkrafta heldur
en kristna hernum án Ríkarðar konungs.«
íRetta er smjaður, herra Tómas,« sagði
konungur. Hann var samt ekki tilfinningarlaus
fyrir þessu hrósi, því hann lagði höfuðið á
koddann með þeim fasta ásetningi að vera hæg-
ari en áður.
En bnróninn var enginn hirðsnákur og hafði
hvorki lag eða löngun til að halda herra sín-
um í góðu skapi með skjalli og smjaðri, og
og hann sagði því ekki meira. Óstillingin
náði því brátt aftur tökum á honum og hann
sagði með beiskju í röddinni: 16’