Nýjar kvöldvökur - 01.05.1917, Qupperneq 39

ÓFERMDI DREínGURINN.
133
sunnudagurinn rynni upp yfir þann bæ með
óvirðingarskugga á sér. Og það var þetta sem
sveið litlu þokuhjúpuðu sálinni hans Tuma.
Þegar messufólkið fór að ríða hjá utan af
bæjum gekk Tumi upp frá Hóli. Halldór hafði
sagt honum að rölta eitthvað við kindurnar í
dag. Pað væri hvort sem er það eina sem
hann gæti gert.
En hann var einhvernveginn utan við ær
og lömb líka í dag. Hann gat ekki tekið aug-
un af kirkjufólkinu. Gaman hefði nu verið að
fara með og vera fermdur. Pá hefði Halldór
orðið góður við hann. Þá hefði hann gert Hóli
sóma. Nei. Nú var hann að gleyma sér.
Hann tók sprett upp hólana, hljóp þangað
til hann gekk upp og niður af mæði. Hann
hitti þar nokkrar ær frá Hóli og stuggaði þeim
í áttina heim. En hann var altaf að stanza.
Veðrið var líka að ná yfirtökunum á sál hans.
Ljós og land hvíldu í yndislegum heilögum
friði. Rað var eins og öll dýrð og allur unað-
ur vorsins hefði nú náð fyllingu sinni og
breiddu yfir jörðina einhverja himneska töfra-
slæðu. Það var alstaðar sólskin. Geislamagnið
var svo mikið, að alt varð að gulli, ber og
gróðurlaus holtin urðu að gulli, urðirnar að
gulli, melar og hryggir að gulli. sjórinn að
gulli; alt varð að gulli.
Tuma var ómögulegt að halda áfram.
Hann fann þetta alt en sá ekkert af því.
Svo settist hann niður á þúfu og reytti í hugs-
unarléysi föl og lág sinustrá, sem ennþá voru
vetrarköld og hnípin.
En alt í einu heyrði hann einhvern hljóm
— marga hljóma.
Rað var samhringing úr Hraunskirkju.
Klukknahljómurinn skall yfir hann eins og
voldugar bylgjur, breiddi sig yfir hann, vafði
sig um sál hans og alla Ieið inn að hjarfa.
Hann stóð upp og vissi ekki hvað það var.
Fjarlægðin gerði hljómana svo mjúka. Svo
áttað hann sig á því. Þá gat hann ekki leng-
ur stilt sig. Hann fleygði sér niður og grét.
Fyrst þungt og beisklega, svo léttara og léttara.
Svo tók hann á rás niður hryggina ofan að
Hrauni. Hann mundi ekki eftir neinu öðru en
því, að klukknahljómurinn hafði kallað á hann
— skipað honum að koma. Og hann hlýddi.
Samhringingin var fyrir Iöngu hætt, þegar Tumi
kom ofan að kirkjunni. En hún ómaði enn í
sál hans í allri sinni fjarlægðar fegurð, líkt og
einhver himneskur englasöngur.
Hann gekk rakleitt suður fyrir kirkjuna og
settist þar undir einn gluggann. Rar sat hann
á meðan messan fór fram. Rað var einhver
draumaleiðsla yfir honum, einhver sæluvíma.
Honum fanst að guð vera að ferma sig. Og
það var sjálfsagt ennþá betra, heldur en séra
Björn hefði gert það.
Þegar fólkið fór að streyma út úr kirkjunni
vaknaði Tumi eins og af svefni. Hann tók á
rás upp kirkjugarðinn líkt og hann væri að
flýja fólkið. En þá kom hann auga á nokkra
fermingardrengi, sem tóku sig út úr ógnar al-
varlegir og hátíðlegir á svip. Hann gat ekki
stilt sig um að horfa á þá ofurlitla stund, rétt
eitt augnablik. Honum sýndust þeir vera ósköp
líkir því er þeir voru fyrir ferminguna. Hvað
hafði hún eiginlega að þýða þessi ferming, úr
því hún gerði menn ekkert fallegri, ekkert stærri,
ekkert sterkari?
Nú fóru strákarnir að pískra saman, að þarna
væri þá Tumi ræfillinn. Altaf væri hann sjálf-
um sér líkur: að flækjast við kirkjuna á meðan
á fermingunni stæði, en fá ekki að fermast
fyrir vitleysu. Reim kom saman um að það
hefði þeir aldrei gert Peir hefðu setið heima
og skælt af skömm.
Nú ætlaði Tumi að fara.
En þá kom annað fyrir, sém hann varð að
horfa á. Hann eins og aðrir.
»VitIausa Gunna« kom neðan að kirkjunni.
Guðrún var kerlingaraumingi farlama til sál-
ar og h'kama. Svo hrum að hún dró sig áfram
á hækjum nokkra faðma í einu, og varð svo
að hvíla sig. Hún var á sveitinni en toldi hvergi,
hafði hvergi ró, hvergi frið, ekki á nóttunni
einu sinni. Hún dró sig áfram bæ frá bæ, ár
eftir ár. Og enginn skildi hvernig þetta útbrunna
skar fór að draga sig áfram af sjálfsdáðum