Nýjar kvöldvökur - 01.10.1930, Side 3

Guðinn, sem deyr.
Efíir Friðrik Ásmundsson Brekkan.
f 2>...oeh alltid jag förnam
det förtvinande ljuset,
det slocknande suset
af guddom, som dör i din blick, i din röst«.
(G. Fröding).
Það voru einu sinni þrír ferðamenn,
sem tóku næturgistingu í gamalli hey-
hlöðu.
Ef lesarinn spyr, hvar það hafi verið,
get eg ekki sagt annað, en eins og eg veit
bezt: Það var einhversstaðar fyrir sunn-
an heiði.
Þeir voru Norðlingar.
Harðindin vofðu yfir fyrir norðan.
Kuldinn og hinn harðbrjósta gestur, sem
vér nefnum hafís, höfðu rekið þá af stað
frá heimilum þeirra. fsinn fylti alla firði
milli Horns og Langaness og lá í breiðu
langt til hafs. Siglinga var því engra að
vænta til Norðurlandsins fyr en ísa
leysti, en bjargarskortur var orðinn til-
fmnanlegur, þessvegna höfðu menn, þeg-
ar spurðist til siglinga sunnanlands, járn-
að hesta, og þrír menn lögðu af stað í
langa lestaferð. Dag eftir dag brutust
þeir áfram í ófærð yfir snæsvæfðar sveit-
ir og autt vetrarland.
Það reið á miklu fyrir þeim. Ábyrgðin
var mikil og lá á þeim þung eins og mara
’ næturkuldanum og engu léttari á dag-
mn, þegar þeir þögulir og álútir skiftust
a um að ganga á undan hestunum í ófærð-
inni, úrvinda af þreytu og svefni.
úti í skjóli við hlöðuvegginn stóðu hest-
arr|ir bundnir og jóðluðu hið rýra fóður,
N.-Kv. XXIII. ár. 10.—12. h.
sem féll þeim í skaut, þeir voru strengdir
og lúalegir og augun döpur af langvinn-
um hálfsulti. En í kringum þá lágu 20
hestburðir — altsaman matvara — og í
böggunum var framtíðai'von heillar sveit-
ar fólgin: Þar var brauðið til saðningar
svöngum mögum — bjargarvon fyrir kýr
og sauðfé, vopnið gegn horfelli og þar af
leiðandi eymdarkjörum ókominna ára.
Ferðamennirnir voru nú á heimleið.
Þetta var í byrjun maí-mánaðar. En
meira að segja hér fyrir sunnan heiði
var nístandi kalt, þrátt fyrir að jörð var
orðin auð að mestu í hinum neðri bygð-
um.
Og heima — fyrir norðan — Guð sé oss
næstur! Þar var alt ennþá þakið af snjó.
En hafísinn frá Grænlandi eða Spitsberg-
en — hvaðan sem hann nú kom að —
fylti alla firði og lá í breiðu margar míl-
ur út af yztu annesjum; og hann sendi
hrímkalda þokuna, sem í raun og veni
var ekkert annað en örsmáar ísnálar, er
stungu í skinnið og rifu í lungun, þegar
menn önduðu loftinu að sér. Það var öm-
urleg tilhugsun fyrir mennina þrjá, sem
nú voru á norðurleið móti vetrinum. — Á
morgun, þegar þeir héldu norður jrfir
heiðina, gátu þeir reitt sig á að mæta
þokunni og anda að sér hríminu norðan
úr íshafi.
Hlaðan, sem þeir höfðu leitað sér skjóls
í yfir nóttina, var næstum því tóm, og
kuldinn var þeim því næi* óbærilegur....
— Æ-hæ-æ — Guð hjálpi mér! and-
19