Nýjar kvöldvökur - 01.10.1930, Side 19

SÍMON DAL
161
inn í lítið herbergi, sem var bæði svefn-
hérbergi og dagstofa — rúmið var ekki
uppbúið, aðeins lauslega breitt yfir það.
Eg tók ekkert eftir hvað af Jónasi varð,
en settist niður á stólgarm, sem hún bauð
mér.
»Hvað hefir komið yður til að fara
hingað?« var það fyrsta sem eg sagði um
leið og eg leit á hana. Hún stóð frammi
fyrir mér, vaggaði dálítið fram og aftur
með hendurnar á mjöðmunum og brosti.
»Það sama, sem kom yður til þess, og ef
þér spyrjið frekara, þá hefir konungur-
inn boðið mér. Hryggir það yður, að
heyra það, Símon?« »Nei, ekki vitund«,
svaraði eg. »Jú, víst, ofboðlítið, Símon —
ekki satt? Nú, konungurinn bauð mér að
koma hingað, en hann hefir ekki komið
til mín enn. — Hversvegna hefir hann
ekki komið? Það er í því, sem alt er inni-
falið.... Eg heyri ýmsan orðróm, en augu
mín — þó þau séu skörp — geta ekki séð
í gegnum kastalaveggina, og fætur mínir
eru ekki verðugir til að stíga þar yfir
þröskuldinn. Samt veit eg dálítið — þar
er einhver frönsk hefðarmey — hvernig
lítur hún út, Símon?« »Mér sýnist hún
vera mjög lagleg«. »Verður hún lengi?«
»Eg hefi heyrt að hertogaynjan verði hér
eina tíu daga, eða hálfan mánuð ennþá«,
svaraði eg. »Fer hún þá með hertogaynj-
unni?« »Það er mér ókunnugt um«. Það
varð dálítil þögn. »Yður er ekkert sérlega
hlýtt til Carfords lávarðar?« sagði hún
svo. Þessi spurning kom mér á óvart »Eg
skil yður ekki«, sagði eg, »hvað hefir
Carford lávarður að gera með þessa
frönsku ungfrú?« — »Eg býst við að þér
séuð í þann veginn að skilja það«, svaraði
hún. »Ástin gerir menn skilningsgóða —
eða er ekki svo? Jú, úr því þér spyrjið
(eg les spurninguna í augum yðar) þá
skal eg kannast við, að eg er dálítið sorg-
bitin, þegar eg hugsa um, að þér séuð
brðinn ástfanginn aftur. — En til þess
nú að halda sér við efnið, Símon, þá er
því nú svo varið, að mér er ekkert um
þessa frönsku stúlku gefið«.
Ef ekkert hefði komið fyrir mig þessa
nótt, þá getur það vel verið að ást mín til
hennar hefði vaknað af nýju. En eins og
nú var komið gat eg ekki annað en hrygst
yfir henni og fundið til meðaumkunar, en
engrar ástar. Mér virtist hún verða fyrir
vonbrigðum, er hún sá, hvernig tilfinn-
ingum mínum var varið. Stúlku gremst
æfinlega, þegar hún sér, að hún er búin
að missa ástir manns, sem hefir unnað
henni, hversu lítils sem hún kann að hafa
metið tilfinningar hans áður. Þó dettur
mér ekki í hug að halda því fram að við
karlmennirnir stöndum konum framar í
þessu efni, sannleikurinn er sá, að í þessu
eru karlmenn og konur alt að einu.
»Að minsta kosti erum við þó vinir, Sí-
mon«, mælti hún og hló við — »og við er-
um þó bæði Mótmælendur«. Hún hló aft-
ur. Eg leit spyrjandi á hana. — »Og að
minsta kosti hötum við Fransmennina
bæði«, bætti hún við. — »Það er satt, eg
elska þá ekki«, svaraði eg. »En hvað eigið
þér við?« Hún leit í kringum sig eins og
til að fullvissa sig um, að enginn heyrði
til okkar, kom svo nær mér og hvíslaði:
»Það kom til mín gestur í gærkveldi —
maður, sem annars ekki er neitt tiltakan-
lega hlýtt til mín. — En það gerir ekkert.
Nú róum við bæði á sama borð.... Eg á
við Buckingham hertoga«. »Hann er nú
sáttur og sammála við Arlington lávarð«,
greip eg fram í, því að það var altalað í
kastalanum. »0, þeir eru sáttir eins og
hundur og köttur, þegar húsbóndinn er
viðstaddur«, svaraði hún. — »Það er ým-
islegt sem Buckingham grunar og ýmis-
legt, sem hann hefir vissu fyrir. Hann
gruhar, að það sem verið er að semja um
sé fleira en stríðið við Hollendinga«. »Nú,
maður þarf hvorki að vera hertogi né
21