Nýjar kvöldvökur - 01.10.1930, Síða 22

164
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
sökum þess, sem eg vissi, að eg nú mundi
takast á hendur.
Eg var ekki kominn langt, áður en eg
varð þess var að einhver kom á eftir mér,
másandi og blásandi, þegar eg leit við, sá
eg Jónas korna. Hann rogaðist með stóra
körfu. Mig langaði ekkert til að halda fé-
lagsskap við Jónas, en mig langaði til að
vita, hvað hann væri með í körfunni. Eg
beið því eftir honum og kallaði: »Hvað
hefirðu þarna?« Hann kvaðst hafa verið
í bænum að kaupa inn vín og annað, sem
eg þarfnaðist, eg hrósaði framtakssemi
hans og spurði svo alt í einu: »Og þú hef-
ir heimsótt Phineas vin þinn?« Mér til
mikillar undrunar sá eg að Jónas fölnaði
upp og hendur hans skulfu, svo að flösk-
urnar í körfunni glömruðu. Og þó hafði
eg spurt mjög vingjarnlega. »Eg... eg
hefi séð hann eitthvað einu sinni eða
tvisvar, sir, síðan hann kom til bæjarins.
Eg hélt ekki, að þér vilduð láta mig um-
gangast hann«, stamaði Jónas. »Nei, þú
mátt umgangast hann alveg eins og þú
vilt fyrir mér — eg er ánægður á meðan
eg þarf ekki að gera það sjálfur«, svaraði
eg kæruleysislega, en hafði samt auga
með Jónasi. Það virtist fremur undarlegt,
að hann skyldi verða hvítur eins og krít-
arklappirnar við Dover, ef Phineas ætti
ekkert annað erindi til bæjarins, en að
spjalla við Nelly.
Við komum til kastalans, og eg bað
Jónas að skilja körfuna eftir í herbergi
mínu. Svo gekk eg til fundar við Mon-
mouth hertoga. Mér var forvitni á að vita
í hvernig skapi hann mundi vera eftir
útreið þá, er hann hafði fengið kveldinu
áður. Hann grunaði lítið, að eg hafði ver-
ið viðstaddur. Þegar eg kom inn, fann eg
Carford hjá honum. Hertoginn var þung-
ur á svip og í svo illu skapi, sem hugsast
gat. Carford var stiltur og rólegur. Þeir
voru í alvarlegri samræðu en hættu strax,
þegar eg kom inn. Eg bauð þjónustu
mína. »Eg þarfnast yðar ekki fyrst um
sinn, Símon«, svaraði hertoginn, »eg er
að tala við Carford lávarð«.
Eg fór. En hvar sem eg kom þennan
morgun, rakst eg á menn, sem voru tveir
og tveir að ræða einhver launungarmál,
þeir þögnuðu, þegar eg nálgaðist, og hófu
samræðurnar aftur, þegar eg fjarlægðist.
— Allir reyna að líkjast kónginum, segja
menn, og mér var líka sagt, að konungur-
inn hefði lokað sig inni hjá systkinum
sínum, hertogaynjunni af Orléans og
York hertoga og ræddi launmál við þau.
En ekki við M. de Perrencourt. — Á.
virkisveggnum voru tveir varðmenn með
um hundrað skrefa millibili. Mitt á milli
þeirra stóð maður og horfði niður á Do-
ver-bæ og sjóinn. Eg þekti hann — og
einhver óstjórnleg löngun kom yfir mig
að tala við hann. Hann var mest umtalað-
ur sinna samtíðarmanna — og eg vildi
kynnast honum. En hvernig átti eg að
komast frarn hjá varðmönnunum? M. de
Perrencourt óskaði að vera einn, annars
hefðu þeir ekki verið.
Eg lagði af stað, en varðmaðurinn
stöðvaði mig. »Eg fer með boð frá Mon-
mouth hertoga!« skrökvaði eg. »Þó þér
væruð með boð frá djöflinum sjálfum
fengjuð þér ekki að komast framhjá
nema eftir skipun konungsins!« svaraði
hann. »Getur ekki mynd konungsins gilt
sem skipun?« mælti eg lágt og laumaði
gullpeningi í lófa hans. — »Eg er með boð
frá hertoganum til franska herramanns-
ins þarna — feðurnir vita ekki altaf hvað
synir þeirra hafa fyrir stafni«. »Og syn-
irnir ekki altaf það, sem feðurnir aðhaf-
ast, fjandinn hafi það«, sagði hann hlægj-
andi. »Nú flýtið yður þá — og hlaupið, ef
þér heyrið mig blístra — það þýðir, að þá
er foringi minn að koma«.
Eg gekk nú rólegur þangað, sem M. de
Perrencourt var. Hann heyrði fótatak
mitt og sneri sér við. »Hvað eruð þér að