Nýjar kvöldvökur - 01.10.1930, Side 27

SÍMON DAL
169
um. — »Hver borgar mér þessar 50 gui-
neas?« spurði eg. »Auðvitað eg«, svaraði
hann og ypti öxlum. — »Monmouth er of
mikið sonur föður síns til þess að hafa
ekki altaf alla vasa tóma«. — Með þetta
sem afsökun gat eg nú bundið enda á
samninginn strax. »Fyrst þér borgið, þá
skal eg taka að mér að flytja konuna
burtu úr kastalanum«, hrópaði eg. Hann
hrökk við og leit til mín tortryggnisaug-
uin, en eg hrópaði þetta svo blátt áfram
og einfeldnislega, að hann virist verða ró-
legur. Ef til vill hefir hann grunað mig,
en sannleikurinn var, að grunt var jáfn-
an á því góða rnilli hertoganna, þótt þeir,
hvor af sinni ástæðu, hefðu tekið höndum
saman um þetta fyrirtæki. Eg þóttist viss
um að Buckingham mundi ekki deyja úr
sorg þótt svo færi, að Monmouth fengi
ekki það, sem hann vildi, þegar hann
kæmi til Deal næsta morgun.
»Þá höfum við skilið hvor annan, mr.
Dal«, sagði Buckingham um leið og hann
stóð upp. »Fullkomlega, yðar hágöfgi«,
svaraði eg og klappaði á hurðina. Fanga-
vörðurinn opnaði. »Mr. Dal er frjáls
ferða sinna, hvar sem er í kastalanum«,
mælti Buckingham, »þú getur farið«.
Hermaðurinn heilsaði og fór leiðar sinn-
ar. — Buckingham sneri sér að mér: »Eg
óska yður til hamingju með fyrirtækið ■—
og að þér fáið ánægju af að vera frjáls
aftur!« sagði hann. En naumast hafði
hann slept orðinu, þegar liðsforingi og
tveir hermenn komu hlaupandi. Við
horfðum undrandi á þá. Foringinn gekk
með brugðið sverð í hendinni og sting-
hnífarnir voru festir á byssur hermann-
anna. »Hvað hefir nú komið fyrir?« hvísl-
aði Buckingham. Hann þurfti ekki að
bíða lengi eftir svari, því foringinn stanz-
aði fyrir framan okkur og hrópaði: »f
nafni konungs tek eg yður fastan, sirk
Hertoginn leit til mín og sagði: »Eins og
eg er lifandi, þá er það engu líkara en að
þér hafið það fyrir sið að láta taka yður
fastan! — Hvað er yður nú fundið að
sök?« »Eg veit það ekki«, svaraði eg; og
eg spurði liðsforingjann: »Hvaða ástæðu
hafið þér til að taka mig fastan?« »Eftir
skipun konungs«, svaraði hann stuttlega.
»Þér verðið að koma undir eins!« Og í
sömu andránni höfðu menn hans skipað
sér sinn til hvorrar handar við mig. —
»Eg aðvara yður, sir«, hélt hann áfram,
»við hlífumst ekki við neinu, ef þér reynið
að sleppa burt«. — »Hvert ætlið þið með
mig?« spurði eg. »Þangað, sem mér hefir
verið boðið«. »Nú, nú«, sagði Buckingham
óþolinmóðlega, »hvað á þessi launung að
þýða? Þér þekkið mig? Nú — þessi mað-
ur er vinur minn, og eg vil fá að vita,
hvert þér farið með hann«. »Yðar hágöfgi
verður að afsaka mig, en eg má ekki segja
það«, svaraði liðsforinginn. »Þá ætla eg
að fara með yður og sjá það með eigin
augum«, hrópaði hertoginn í reiði. — »Ef
þér héimtið það, yðar hágöfgi, þá verð eg
að láta annan hermanninn minn verða
eft.ir og halda yður. Mr. Dal verður að
koma með mér einn«. Undrun og reiði
stóð afmáluð á andliti hertogans. Eg
brosti til hans og sagði: »Það lítur út .fyr-
ir að verk okkar verði að bíða, yðar há-
göfgi«. »Áfram!« hrópaði liðsforinginn
óþolinmóðlega, og þeir héldu af stað með
mig svo hratt, að eg næstum bví varð að
hlaupa. Buckingham reyndi ekki að fara
með, eg sá að hann gekk í áttina til her-
bergja Monmouths. Nú urðu þeir að
reyna að fá sér nýtt verkfæri, ef þeir ætl-
uðu sér að leika á konungana, — og það
var ekki víst að það gengi vel.
Þeir leiddu mig svo hratt, að eg naum-
ast hafði tíma til að átta mig á hvert við
fórum, þó sá eg, að við vorum komnir í
þann hluta byggingarinnar, þar sem bú-
staður konungs var. Að síðustu stönzuð-
um við framan við lokaðar dyr, og þar sá
eg Darrell standa á verði með brugðið
22