Nýjar kvöldvökur - 01.10.1930, Side 42

184
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
má því vænta mikils af framhaldi Ferða-
minninga.
Þetta hefti skýrir frá veru höfundar á
stýrimannaskólanum í Rönne, prófinu,
heimkomu hans til íslands og stjórn á
fiski- og flutningaskipi föður hans. —. En
efnið hefði líklega orðið lítið í þetta
bindi, ef útþráin og æfintýralöngunin
hefði verið tæmd, þegar stýrimannsprófi
var náð. Enda eru þessar frásagnir að-
eins sem nokkurskonar inngangur aðal-
viðburðanna, sem hefjast, er það sýni'r
sig, að höfundur er ekki búinn að fá nóg
af langferðunum, heldur tekur sig upp
enn einu sinni, fer til Englands og ræður
sig þar á langferðaskip. — Það er með á-
nægju að lesarinn fylgir honum á þessari
fyrstu langferð, sem hér er skýrt frá, um
suðurhöfin og til Afríku. — Það eru ekki
margir sjómenn eða ferðalangar, sem
betur hafa notað athyglisgáfu sína en
Sveinbjörn og sjálfsagt enn færri, sem
kunna að segja frá því sem fyrir augu og
eyru hefir borið jafn vel og hann. —
Ljóðm&l, kvæði eftir Richard
Beck. Winnipeg. 1929.
Richard Beck prófessor við háskólann
í North-Dakota er vel þektur maður hér
í föðurlandi sínu, hefir hann ritað fjöl-
margt um bókmentir í tímarit og blöð, og
í öllu sem hann hefir ritað, hefir hann
komið fram sem smekkvís og vel lærður
maður í sinni grein, réttsýnn og velvilj-
aður og auk þess sem sérstæður, aðlað-
andi maður.
Það eru einkum þessir tveir síðustu
eiginleikar hans, sem gefa ljóðum hans
verðmæti. Hann er skáld, hefir »lyriska«
gáfu í talsvert ríkum mæli, án þess þó að
hægt sé að telja hann i allra fremstu röð
hvað snertir frumleika eða þrótt, en
smekkvísi hans, lipurð í meðferð efnisins
og hreinskilni hugans bæta það svo mik-
ið upp, að manni þykir vænt um hann
engu að síður.
Hann er ekki einn þeirra, sem slær háa
tóna á hörpu sína, en hið milda þung-
lyndi, sem oft kemur fram hjá honum,.
minriir á laufþyt og lóukvak — það er
lyndiseinkunn, sem er íslenzk og nátengd
íslenzkri náttúru.
Eg get ekki neitað mér um að setja hér
fyrsta versið af kvæðinu »Nótt«, sem mér
finst sýna þetta vel:
»Borgin sefur við fjallsins fót
í faðmi nætur;
vatnið blikar sem bráðið gull
við bjarkarætur;
þreyttu hjarta er svefninn sætur«.
Ennþá betur kemur þetta þó fram í
kvæðinu »Visnar vonir«, en þar eru þessi
erindi:
»Einmana’ eg geng um grundu;
geng þar svo oft á kvöldum.
gref mínar visnu vonir
vetrar í snævi köldum.
Gref þær, og græt sem barnið
glitfögrum, mörgum tárum
vonimar mínar visnu —
vini frá liðnum árum«.
En hann er enginn svartsýnismaður —
hann á nýjar vonir jafnvel fyrir þær sem
visnuðu:
»Hver veit þó nema vorið,
vermandi geislamundu,
vonirnar mínar visnu
veki sem blóm á grundu?
Má vera’ að hulinn hlífi
himneskur vemdarkraftur
vonunum mínum visnu,
veiti þeim lífið aftur?«
— Þessi litla ljóðabók Richards Beck
er honum sjálfum til sóma og eflaust
verður hún mörgum til gleði og ánægju.