Ný dagsbrún - 01.01.1904, Qupperneq 27

TILGANGUR HINS ÖNÍTARISKA KYUKJUFJELAGS.
2 1
o" til þcss nð gcta komið virkilegu frjilslyndi að f þeim
efnum, þarf maður að þckkja sem bezt hvað híifundar
hcnnar íittu við undir þcim kringumstæðum, scm voru
fyrir hcndi, þcgar staðhæfingarnar voru gjörðar, cn ekki
fara cftir þvf, scm ein cðaönnur kyrkjudeild viil nú láta þá
hafa talað. Það er ekki nög að bcita hröpyrðum f garð
páfanna og prcstanna og rannsrtknarrjettarins. Maður
þarf að bcra skyn á þær útskýringar á hinum svonefndu
helgiritum, sem oilu hinu giæpsamlega framferði hinna
kyrkjulegu valdsmanna. Ivið cr ekki nrtg að saka kenni-
lýð nútfðarinnar um hroesni og ágirnd. Maður þarf að
skilja það mannfjelagsástand, scm veldur þvf, að lcikmenn
safnaðanna iáta hrœsnina vera ,,mrtðins“, og halda kenni-
Iýðnum liræddum við að bjrtða sjcr annað skynsamiegra.
Ýmsir þcir, scm aimcnningsálitið tclur „frc!sishctjur“,
spiiia baiði trúfrclsi og uðru freisi mcð allskonar ufgum.
Þctta bcr f það minnsta hverjum únítariskum manni að
varast, ellcgar hann cr að svíkjast undan merkjum þess
tilgangs, sem hann hcfir sctt sjer. Mcnn vcrða að minn-
ast þcss, að frjálslyndi og frekja er sitt hvað. Trú og
,,andakt“ cr andstæð kalsi og lotningarleysi. Samkömu-
lag um það, að ncy'ta krafta sinna og njrtta iffsins f kristi-
legu brœðralagi, á ekkert skyit við bessaleyfi til að hrifsa
hvað, sem kirt festir á, hversu miklu vansælu scm það
skapar öðrum mönnum. Jafnvel eyðilegging rtgöfugra
skoðana, h\ ersu þarflcg scm hún virðist, er ekki f sjálfu
sjcr uppbygging á göfugri skoðun.
Þess vegna er únftariskum möniium fátt cins áríðandi
eins og það, að sneiða hjá þvf, að þyljaxt v<jra frjálslynd-
ir f trúarefnum, cf þeir hið innra eru fullir frekju og van-
þekkingar, og f þess stað temja sjer cftir megni, cera
virkilega frjálslyndir, hugumstrtrir, og víðsýnir framfara-
mcnn, færir um að sctja sig f spor mcðbrœðra sinna, scm