Ný dagsbrún - 01.01.1904, Blaðsíða 84

78
Ntí DACSIiRtÍN
verði kyrkjunni fyrr cða síðar til glötunar, að minnsta kosti
er Jrað þá nýtt dœmi í sögu mannkynsins ef að það vcrð-
ur ckki.
Jeg býst við að menn hafi skilið svo það, sem jeg hefi
sagt hjer að framan, sem jeg liafi eingöngu verið að tala
um kcnningar mðður vorrar, hinnar lútersku kyrkju, og
er það rjctt, þvf að allir vorum vjcr í henni bornir, og hin
siðferðislcga mcnning, scm vjer höfum upphaflega hafc til
að byggja á, er frá henni ; og mjer getur ckki annað en
sárnað, þegar jeg sje heila liópana af meira cða minna
vantrfmðum mönnum, vcra að berjast við að halda f taglið
á henni, vcra að segja sjálfum sjer og öðrum, að þeir trái
þvf, scm þcir ekki trúa, og vcrða þannig hræsnarar, bæði
fyrir guði og mönnum. Jcg get meira að segja sagt, að
jeg þekki marga menn í hinu lúterska kyrkjufjelagi, scm
mig langaði til að elska og virða fyrir þeirra mörgu góðu
kosti og hæfileika, ef ekki væri á þeim þcssi óhréini blett-
ur, sem gj'irir mjer það ómögulegt.
Vjer únítarar, allir þeir sem eldri erum, að minnsta
kosti, komum frá þcssari uppfrœðslustofriun. Þar sátum
vjcr á bckk mcð barnsheilann, sem aðrir óvitar, og lærð-
um þessa siðafrœði, scm til sáluhjálpar átti að leiða, og
það væri ekki að undra, þó að eitthvað hcfði lcðað við oss
þegar vjer slitum fjelágsskapnum.
En jcg vcrð að segja það oss tii málsbótar, að þegar
augu vor opnuðust, hvort sem það var nfi fyrir atvik, cða
hcndingu, eða hugsun, þá mun það háfa verið svo fyrir
flestum, að þeir vildu rcyna að koina fram scm hreinir og
ærlegir mcnn. Þeim fór cins og skáldinu, að þeim bauð
við því að fara aö ljúga að skaparanum. Það kann að vcra
margt að oss únítörum, eri í fyrstu held jcg að þetta hafi
verið hrcinri og einlægur ásetnirigur hvers einasta manns,
sem f vorn flokk hcfir gerigið.