Ný dagsbrún - 01.01.1904, Blaðsíða 87

NORðUR OG NIðUR.
8i
Vjer únítarar veltumst í öndverðu með í þessu mikla
flóði kyrkjunnar. Sálir vorar voru cins og hinna, van-
skapaðar, og hcilinn skorpinn. Það var fyrir oss, eins og
hefðum vjer bókina hans Þorsteins Erlingssonar, sem
kyrkjan var búin að rita á, ,,að til þess að skafa það allt
saman af, er æfin að helmingi gengin“. Og þó er það
mesta furða hvernig oss hefir gengið það, mörgum liverj-
um. Mjer kemur ekki til hugarað scgja, að vjer allir sje-
um englar, að skorpnu hrukkurnar sje alveg af heilanum,
eða vanskapnaðurinn alveg af sálunni. Þvf er nú ver og
miður, að það koma oft til vor menn, sem halda að þeir
hafi óskorpinn heila og rjett skapaða sál, 4n þess að svo
sjc. Sumir vcrða því liðleskjur, þegar þeir koma f þenna
hóp, aðrir verða oss til óblessunar, og enn aðrir hröklast
aftur inn f hópinn mikla, sem lætur berast fyrir straumin-
um, straumi fávizku og hræsni, hindurvitna og oftrúar, og
sálir þcirra verða þá oft enn þá mcira vanskapaðar en áð-
ur, svo að jafnvel hinum mikla hóp hinna skorpnu heila
og vansköpuðu sálna óar við að hafa þá f flokki sfnum.
Jeg segi yður það satt, vinir mínir, að vjer mcgum
vorkcnna þessum mönnum, því að sannarlega er það ekki
ljctt, að teygja skorpurnar úr heilanum, sannarlega er það
ekki ljett, að hrista af sjer hornin og klaufirnar, sannarlega
er það ekki ljett, að kasta frá sjer öllum þessum arfi for-
feðranna, sannarlega er það ckki Ijctt, að standast silki-
tungu kyrkjunnar, þcgar þá klcrkarnir, skáldin, og blöðin,
liggja að heita má á sama bandi, og draga úr manni allt
sem hœgt er.
En það er þó það, sem vjer hljótum að gjöra, vinir
mínir, cf að vjcr viljum efla hciður og sóma þjóðar vorrar.
Vjer verðum að leggja fram alla vora krafta til að
breyta stefnunni, vjer verðum að snúa stýrinu, og „kveinka’
oss ei þótt komi’ inn sjór, og kaldan blási andleg móðir“.