Ný dagsbrún - 01.01.1904, Qupperneq 49

MVERT STEFNIR ?
43
að vita li v a ð cr sannlcikur, maður vcrður að gcta n&ð lion-
um til þcss, og cf ritningin cr svo tvíræð, að maður vcit
aldrci mcð vissu hvort maður hcfir drcgið fit úr hcnni
þann sannleika, sem oss er sagt að hún geymi, hvernig
gctur maður þá sagt að þær kcnningar, scm dregnar cru
út úr henni, sjc eilífur sannleiki ? og þvf skyldi maðúr
frckar lcita að sannleikanum í ritningunni heldur cnínátt:
úrunni og sinni eigin reynslu ?
Ef það ætti að breyta þessari gömlu trúarjátningu til
að sa'mrýma hana ritningunni, þá mundi það ckki cinungis
sýna, að hún var ckki f samrcemi við ritninguna áður, og
því allt annað en það, sem milljðnir játenda hcnnar hjeldu
að hún væri, og höfðu lifað og dáið upp á, mcð vissri von um
að allt þcirra starf f samrœmi við þá játningu, væri starf f
samrœmi við ritninguna, heldur minnir það cnn einusinni
á það, hve margbreyttar og sundurleitar skoðanir menn
draga út úr ritningunni, hve óviss maður er um að þær
kenningar, sem út úr henni eru drcgnar, sjc í raun rjcttri
í samrœmi við hana, og hvc margvfslegar og hœttulcgar
villur manni cr hœtt við að lcnda út í, þar scm allt cr svö
tvfrætt og þó um leið álitið óskeikult; villur, scm cru þvf
hœttulegri, þvf stcrkari trú, sem maður hefir á óskeikul-
leik hennar og þcim kenningum, sem út úr hcnni eni
dregnar. Það er hin sterka trú á óskeikulleik ritningar-
innar, og hin gálausa útþýðing hennar, scm svo oft hcfir
orðið til tjóns fyrir þá, sem af öllu hjartá hafa reitt sig á
hana, og verkfæri í höndum hinna rangslcitnu til að fram-
kvœma ýmsa hluti, sem ómögulcgt hcfði vcrið að'koma
fram, ef blind trú hefði ekki blindað skynsemi þeirra scm
ranglætið var framið á, og þcirra, sem brúkaðir voru scrrt
verkfæri til að framkvœma það. Þó svo væri að mcnn
þœttust nú ætla að gjöra cina tilraun cnn til að samrýma
þessa trúarjátningu ritningunni, þá megum vjer vera vissir