Ný dagsbrún - 01.01.1904, Qupperneq 51

HVKRT 'STEFNIR ?
45
strfðið —, þýðingarmikið fyrir það, að það losaði um hin
háskalegu trúarbund, og hj<5 skynseminni að nokkru braut,
mcð þvf að losa mikinn hluta hcimsins við liina kaþólsku
útskýringu á ritningunni, og með því að opna leið fyrir
t nýrri og að mörgu leyti betri útskýringu á henní. — fttskýr-
ingu Lftters, — scm engum blandast hugur um að var til
^ stórrá bóta, þó hún gcti ekki verið, og verði ekki fullnœgj-
andi fyrir alla tfma, og til verðugs heiðurs má maður æfin-
lega í sambandi'við þennan atburð minnast þess, að það
voru Norðurlandamenn, frændur vorir, sem áttu mestan
og beztan þátt í þvf, að hin nýja hreifing dó ekki íit, því
það voru þcir með einar 30 þúsundir manna og nokkrar
þýzkar herdeifdir, sem líigðu til orustu við hinn kaþólska
hcim, þegar þýzku siðabótarmennirnir voru orðnir svo að-
þrcngdir, að þeir ætluðu ckki að þora að vera með nor-
rœna liðinu, sem kom til að hjálpa þeim, að þcirra eigin
ijciðni. Að norrœnar þjóðir ■ skyldu verða bjargvœttir
þessa máls, sýnir oss ekki einungis hugrekki þeirra
heldur líka hinn andlega þroska þeirra og móttæki-
legieik fyrir það, sem kollvarpar þvf, sem strfðir á móti
skynsemi og frjálsri hugsun. Að þær skyldu taka svona
fljótan og ákveðinn þátt f þessu máli frernur öðrum þjöð-
um, ber vott um það, hve sterka tilhneigingu hinn nor-
rœni andi hcfir til að vera óháður, og það er þvf engin
furða þó frjálstrfiarhreifingar hcimsins líti enn til norrcenu
þjóðanna og biðji um lið, — biðji um 30 þúsund vfgra
manna.
i Siðabótin, með sfnum annmörkum, sýnir okkur óneit-
anlega eitt afhihum stóru sporum, sem stigið hcfir verið f
<• skynsemistríiaráttina, þó sumir hugsi ckki fit f það, af þvi
Líiter tók ekki það ráð, að ncita áreiðanlegleik biblfunnar
í viðurcign sinni við páfann, heldur neitaði hann þvf, að
þýðing páfans á henni væri rjett, og svo brúkaði hann