Nýjar kvöldvökur - 01.01.1952, Qupperneq 8

9
í FYLGD MEÐ ÞÉR, SKÁLD
N. Kv.
Og bernskunnar draumur, er heitast og sárast þii syrgir
hann svip minna drauma ber.
Og æskunnar leikvangur, bærinn og sólskinin svörtu
og sorgin er þaulkunnug mér.
Því feta ég hugljúfar götur tuu grátviðarskóginn.
Því græt ég og fagna með þér.
Gjiirt á jóladag 1951, el'lir að hafa lesið „Svört verða
sólskin" eftir GuSmund Frímann.
Margrét Sigfúsdóttir:
Valgerður.
Það var sólbjartur sumardagur og rnjög
heitt, og því var engin furða, þótt Guðlaug
gamla gengi þreytulega eftir aðalgötunni í
Skagaþorpi nteð þorskhausakippu í annarri
hendinni, en ögn af kaffi og sykri í velktum
léreftsklút í hinni. Hún var að koma úr
fiskþvotti, og svitadroparnir stóðu á enni
hennar; en hún var ekkert linuggin í bragði,
bros lék annað slagið um varirnar, og þær
bærðust í sífellu, þótt ekki heyrðust orða-
skil.
Frá því að allir vaxnir unglingar í þorp-
inu mundu fyrst eftir, hafði Guðlaug dval-
ið þar, og alltaf kölluð gamla Guðlaug. Var
þó langt frá því, að lnin sýndist mjög ellileg
ennþá. Hún bjó ein í litlum torlkofa, sem
nefndur var Barð, og þegar menn töluðu
sem hlýlegast um hana, var hún ætíð nefnd
Guðlaug á Barðinu. Annars var engum illa
við hana, og hún varð allra gamalmenna
minnst fyrir áreitni barna, sem oftast dvöldu
á götunni, því að hún gat alltaf hlegið að
þeim og með þeim og var alltaf viðbúin að
rétta þeirn hjálparhönd, hvort heldur var í
leikjum þeirra eða vandræðum. Fullorðna
fólkið hafði líka gaman af lienni, því að hún
náði allra rnanna fyrst í ýmsar nýjungar og
var dugleg að dreifa þeint, og þótt sögur
liennar væru oft dálítið ýktar, voru þær
aldrei tilhæfulausar.
Guðlaug nam staðar á göngu sinni og leit
í kringum sig. „Bara að einhver konan
liérna nálægt götunni kæmi nú út,“ tautaði
hún. „En sú heppni, þarna kemur Sólveig
á Mel út með l’ulla fötu af plöggum, sem
hún ætlar sjálfsagt að þvo.“ Og Guðlaug
greikkaði sporið til hennar.
„Góðan daginn, Sólveig mín. Hefirðu
lieyrt nýjasta nýtt?“
Sólveig var miðaldra kona, stillileg og al-
úðleg ;í svip og bar þess glögg merki, að hún
vann ekki eins mikla erfiðisvinnu og konur
margra þorpsbúa. Maður liennar var smið-
ur, og þau áttu aðeins eina dóttur barua.
Sólveig stundaði ekki fiskvinnu nema aðeins
þvott, en heimili sitt annaðist hún snilldar-
lega. Hún tók kveðju Guðlaugar og sagði
brosandi:
„F.r nú einhver ný trúlofun á ferðinni?“
„Nei, ekki ennþá, getur orðið seinna."