Nýjar kvöldvökur - 01.01.1952, Blaðsíða 14

8
VALGERÐUR
N. Kv.
til að vita um, skal ég verða yður hjálpleg
nteð það að kynnast fólkinu."
„Þakka yður fyrir, ætli ég kynnist því ekki
smám saman sjálf.“ sagði Valgerður bros-
andi, „og í dag höfum við sjálfsagt báðar
nauman tíma. Fyrirgefið að ég hef tafið yð-
ur.“ Valgerður beygði höfuðið í kveðju
skyni og gekk sína leið.
„Hún er ólík öðrum mönnum, hafi hún
ekkert gaman af að heyra eitthvað um ná-
ungann," tautaði Guðlaug og hljóp við fót
til þess að koma í tæka tíð til fiskiþvottar-
ins. Hinar stúlkurnar voru að byrja að þvo,
og verkstjórinn stóð hjá þeim með úrið í
hendinni.
„5 mínútum of sein, Guðlaug."
„Já,“ svaraði hún eymdarlega. „Ég stanz-
aði örlítið hjá hjúkrunarkonunni til að vita,
hvort hún gæti ekki ráðlagt mér neitt við
þessu, sem ég hef alltaf í öðrum fætinum. Þú
ferð vonandi ekki að draga af mér tíma fyr-
ir það?“
„Ónei, ræfillinn, ætli ég geri það nú,“
sagði liann og gekk burt.
Guðlaug leit á eftir honum og skellihló:
„Þar plataði ég hann laglega! Ég lief aldrei
fundið til í fætinum og nefndi engan las-
leika við Hjúkru, en ég komst nú að dálitlu
samt. Hvað haldið' þið, að hún hafi verið að
gera í morgun?“
„Ganga sér til heilsubótar,“ svöruðu tvær
í einu.
„Nei, ónei, hún var að gera það, sem eng-
in okkar getur.“
„Ekki þó að vera hjá neinum veikum?“
sagði Sólveig.
„Sei, sei, nei, hún var að — synda!“
„Að synda?“ liöfðu sumar eftir, og undr-
unars-vipur kom á flest andlitin. „En hvað
hún á gott að kunna að synda,“ sagði Sól-
björt.
„Biddu hana að kenna þér það, henni lízt
ekki svo illa á þig. Ekki spurði hún um nafn
á neinni stúlkunni nema þér,“ sagði Guð-
laug.
„Og sagðirðu henni það?“
„Já, þó væri, rakti ætt þína alla leið frá
Adarn og sýndi henni, hvar þú ættir heima.“
Og Guðlaug ganila hló dátt.
„Æ, hættu nú þessu,“ sagði Sólbjört ön-
uglega. „Hún hefur víst aldrei spurt neitt
um mig. Ég held maður þekki bullið í þér.“
„Satt er það nú samt.“ Og Guðlaug ham-
aðist að bursta fiskinn, en Sólbjört sneri tal-
inu í aðra átt.
Þegar Valgerður kont lieim að húsi sínu,
stóð ungur maður fyrir utan hinar dyrnar.
Hann gekk fáein skref í áttina til hennar og
bauð henni góðan daginn. Hún tók því þýð-
lega.
„Ég bý hérna hinum megin í húsinu,“
sagði hann, „og mér væri það ánægja, ef þér
vilduðjeita til mín sem næsta nágranna, ef
þér þyrftuð á einhverri hjálp að halda.“
Valgerður virti hann fyrir sér. Var það
mögulegt, að þetta væri maður konunnar,
sem kom til hennar í gærkvöldi. Þar hlyti að
vera ærinn aldursmunur.
„Ég þakka yður fyrir,“ svaraði hún. „Kon-
an yðar kom til mín í gærkvöld og bauð mér
það sama. Ég er viss um, að við munum
verða góðir nágrannar. En hvað heitið þér
annars?“
„Sigvarður." Hann hikaði lítið eitt og
bætti svo við feimnislega: Ég bý með móður
minni. Það var hún, sem kom til yðar í gær-
kV()ldi.“
„Það mátti ég nú annars vita," sagði Val-
gerður og brosti glaðlega. „Hvað eigið þér
rnörg systkini?"
„Átta, en fjögur þeirra eru fermd."
„Og þér vinnið fyrir þeirn, sem í ómegð
eru með móður yðar. Það er drengilega gert.
— En eigum við annars ekki að segja þu, ná-
granni góður?“ Hún rétti honum höndina
og brosti. Hann roðnaði út undir eyru og
tók í hönd hennar, hægt og varlega.
„Það þykir mér vænt um,“ sagði hann
hægt og leit niður fyrir sig.
(Tramhald).