Nýjar kvöldvökur - 01.01.1952, Page 40

SVEINN SKYTTA
N. Kv.
34
Manheimer gnísti tönnum at' bræði, en
hann skipaði sarnt mönnurn sínum að Itlaða
byssurnar.
„Sjáið þér nú, livað það birtir, eftir því
sem við komum lengra áleiðis,“ sagði Surtla,
„við erunr að clraga þá uppi. En lrvað er nú
á seyði? Sleðinn er alveg stöðvaður.“
Dagrenningin varpaði daufri birtu niður
á milli trjánna og yfir að rák þeirri, sem
skurðurinn myndaði í skóginum. Sást þar
dökk þústa, er var hreyfingarlaus litla hríð,
en dreifðist síðan í morgunskímunni.
„Nú halda þeir aftur áfram,“ hvíslaði
Surtla. „Við skulum herða sprettinn, eins
og frekast er unnt. Og áður en albjart er
orðið, skulum við vera búin að eignast fjár-
sjóðinn.“
Hún rak hælana í nára hestsins og Iiélt
áfram blaðri sínu: „Þér þurfið ekkert að
vera Iiræddur um mig, göfugi herra, þótt
þeir el' til vill liggi í leyni þarna fyrir hand-
an og skjóti á okkur. Ég sit hérna í svo ljóm-
andi góðu skjóli fyrir aftan yður, og það
þyrfti svei mér að vera laglegur blýmoli, sem
færi í gegnum okkur bæði.“
„Þú skalt svei mér fá að kenna bæði Iijól
og stagl, þegar ferð okkar er lokið,“ sagði
Manheimer æstur.
„Æ, þetta segið þér nú bara í spaugi. Þér
eruð svo sem ekki sá fyrsti, sem hefur heitið
mér þessu, en venjulega hefur orðið all-
langt niílli orða og efnda. Fyrst skiptum við
nú peningunum á milli okkar, og síðan jafn-
ar hitt sig allt saman.“
Þegar riddararnir kornu að skurðinum,
urðu þeir þess varir, að brúin hafði verið
rofin, og trjábolunum fleygt niður. Man-
Iieimer blótaði lierfilega og stöðvaði hest
sinn.
„Hvað gerum við nú?“ mælti hann æstur.
„Ætli við keyrunr ekki klárinn sporum og
hleypum yfir,“ svaraði Surtla.
„Hann getur ekki stokkið yfir með okkur
bæði.“
„Það tekst efalaust, við skulum bara
reyna.“
Manheimer Iiörfaði lítið eitt frá skurðin-
urn og skipaði síðan mönnum sínum að
Irleypa yfir skurðinn, þrír og þrír í einu.
Þessu var þegar hlýtt og tókst vel. Konrust
allir hernrennirnir yfir, heilir á húfi. F.n í
sanra vetfangi kváðu við tveir skothvellir
skanrmt undan, og tveir nrenn féllu.
„Sjáunr til!“ lrrópaði Surtla, og reirndi sér
af baki og greip taunr annars lrestsins. „Þá
höldunr við áfranr, senn er albjartur dagur,
og við eigum ekki langt eftir.“
Hún klifraði á bak hestinunr, og nú var
hleypt af stað miklu lrarðara en áður. Surtla
tók blikkflösku upp úr kápuvasa sínunr og
tænrdi hana. Nú varð smánr sanran svo bjart,
að greina nrátti fyllilega allt, senr nálægt var.
All-langt í burtu sást sleðakrílið, Surtla rak
upp fagnaðaróp, er hún varð þess vör, að
þau nálguðust sleðann.
„Jæja, piltar mínir!“ sagði hún og ávarp-
aði nú riddaraliðana í fyrsta sinn. „Nú haf-
ið þið senn unnið fyrir nrorgunhressing-
unni, og skjátlist nrér ekki algerlega, þá mun
það vera Sveinn Gjönge og nrágur hans, sem
eru þarna framundan. Lítið þið bara á, hve
þeir lenrja veslings klárinn til að flýta för
sinni. Og það verð ég satt að segja unr Sví-
ana, að þeir eru hugrakkir karlar, senr
hvorki lrræðast dauðann né djöfulinn."
„En þér þá?“ sagði einn riddaranna.
„Fjandans sniðug kerling!" sagði annar.
„Þér ríðið eins og bezti riddaraliði."
„}á, æjá!“ svaraði Surtla og glotti íbyggi-
lega. „Ég lref nú konrið á hestbak fyrr en í
nótt og riðið verri reið en þetta, þótt hún
hafi ekki verið svona löng.“
„Á lrvaða hesti var það?“
„Tréhestinum!“ svaraði Surtla og skellti
upp úr og reið að svo nræltu franr á lrlið við
Manlrcimer eins og áður.
XXII. Siðasta tilraunin.
Hestarnir voru nú teknir að þreytast af