Nýjar kvöldvökur - 01.01.1952, Qupperneq 23

"N. Kv.
SVEINN SKYTTA
17
„Ég átti ekki á öðru von,“ svaraði Sveinn
rólega.
„Áttu nokkra ósk fram að færa áður?“
„O nei; ég hef verið við dauða mínunr
búinn frá fyrsta degi, sem ég tók að vinna
Svíum ógagn. Og þér megið trúa því, lierra
ofursti," mælti Sveinn og brosti, „að síðan
liefi ég oft og tíðum verið í meira návígi við
dauðann en þessa stundina."
„Óskar þú, að herpresturinn lesi Drottins
bæn yfir þér áður?“
„Já, mér er þökk á því!“ mælti Sveinn.
Sparre gekk yfir að varðstofunni, en þar
fyrir utan stóðu allntargir hermannanna, er
ltöfðu verið vottar að því, sem fram fór.
Ofurstinn nefndi einn hermannanna á nafn
og tók hann með sér afsíðis á hlaðinu.
„Bent Arvedson!" mælti hann. „Frá því
er þú varst ofurlítill drengur, hef ég verið
þér góður og hliðhollur og reynzt þínum
gömlu foreldrum vel og látið þau fá aðset-
ur og umhirðu á sveitasetri mínu lieima í
Upplandi. Það er í fyrsta sinn, sem ég
minni þig á þetta, og það er sökum þess,
að þú átt nú að gera mér greiða í endur-
gjaldsskyni og reynast eins vel, og þér er
frekast unnt.“
„Æ, herra ofursti!" svaraði ungi piltur-
inn einlæglega. „Ég mundi gjarnan láta líf-
ið tvívegis fyrir yður, náðugi herra!“
„Nú er ekki um það að ræða, heldur að-
eins það, að þú velur þér sex menn úr
flokki félaga þinna, menn sem þú þekkir
vel og treystir fullkomlega. Þið hlaðið svo
riddarabyssur ykkar og standið á verði, liver
við sínar dyr, sem snúa hingað ofan-
eftir frá höllinni. Enginn af lieimafólkinu
þorir að konta út í húsagarðinn og enn síð-
ur að nálgast fangann, án þess að hafa leyfi
húsbænda sinna til þess. Sjálfir eigið þið að
hafa vakandi auga á því, hvað hann hefst
að, og þegar við hina allra minnstu grun-
samlegu lireyfingar hans, hlaupið þið að
honum, setjið byssur ykkar fyrir brjóst hon-
um og hleypið af. Að því loknu hafið þið
framkvæmt vilja yfirhershöfðingjans og
minn, sameiginleoa. — Hefirðu skilið mig
fyllilega?"
„Nákvæmlega, strangi herra!“ svaraði
hermaðurinn. „Þér megið treysta mér. Skip-
anir yðar skulu verða framkvæmdar.‘‘
„Það er gott, komdu þá með mér til þorp-
arans.“ Og er þeir komu til Sveins, mælti
ofurstinn:
„Þegar Jrú sagðir áðan, að Jrú hefðir
stundum áður fyrr verið nær dauða þínum
en þá stundina, hafðir þú eflaust einhver
skálkabrögð í huga! Nú ætlum við að girða
fyrir það. Þegar við hittumst í skóginum
fyrir skönnnu, hét ég þér meiru heldur en
ég gat efnt. Að þessu sinni ætla ég að efna
meira, heldur en ég heiti. Farðu Bent og
athugaður, livort böndin um úlnliði hans
eru nægilega vel hnýtt, og lengdti dálítið í
Jieim, ef |jú getur.“
Bent gerði sem honum var boðið.
„Hermaður," sagði Sveinn, „þú bindur
mig alveg, eins og þú værir slátrari.“
„Ekki ætlast ég til þess,“ mælti Sparre;
„liertu aðeins hnútana, svo að hann geti
ekki losað hendurnar, og síðan festirðu
lausa enda bandsins í járnhringinn þarna í
múrveggnum."
Sveinn fylgdi piltinum mótjrróalaust yfir
að veggnum og lofaði honum að binda sig í
járnhringinn.
„Sjáum nú til, Sveinn minn góður!“
mælti ofurstinn, „nú hef ég lokið mínu um-
stangi, og geturðu svo farið að beita þínum
brögðum. Og takist þér nú að losa þig og
komast undan, mun ég telja þig snjallasta
náunga í allri Danmörku! Vertu nú sæll,
og guð sé þinni syndugu sál náðugur."
„Það vona ég að hann verði,“ svaraði
Sveinn, jafnrólegur og liann hafði verið til
þessa. „Þér gleymið vonandi ekki að senda
herprestinn til mín, herra ofursti?"
„Hann mun koma að vörmu spori, og þá
getur þú, Bent, fylgst nteð honum og staðið
síðan í þriggja skrefa fjarlægð frá þeim.“
3