Nýjar kvöldvökur - 01.01.1952, Blaðsíða 44

38
SVEINN SKYTTA
N. Kv.
með tólf riddara, og Sparre ofursti með sex-
tíu, og leituðu allir að slóð Sveins og félaga
iians.
Sveinn hafði hugsað sér að italda þaðan,
er þeir nú voru komnir, yfir ísinn norður
til Kaupmannahafnar, því að á þann lrátt
yrði leið hans um þremur mílum styttri, og
enda eigi eins hætt við, að þeirra yrði vart.
Hann hafði skilið við Ib miðja vegu milli
þorpsins og Kjöge lijá dálitlum fiskimanna-
kofa neðan undir sjávarbökkunum, hér um
bil tvenn skotmörk frá sjónum. Kofahurð-
in var bundin aftur nreð snærisspotta, og
Sveinn sá fiskimanninn úti á ísnum með
sleða í eftirdrægi og skutul í hendi sér. Var
hann þar að skutla ál niður um vök í ísn-
um. Sveinn hafði því nægan tíma til að
grafa hjörtinn niður í snjóinn, áður en
liann gengi upp á bakkann og kallaði á fiski-
manninn. Maðurinn brosti, er Sveinn
spurði hann, hvort hann gæti flutt sig yfir
ísinn til höfuðstaðarins.
„Jæja, þér eigið þá erindi til Kaupinliafn-
ar?“ spurði maðurinn.
„Eg er sendur frá herragarðsráðsmannin-
um til húsbænda minna í höfuðstaðnum,“
svaraði Sveinn.
„Þér getið talað frjálst og opinskátt,"
sagði fiskimaðurinn, en var þó með nokkr-
um efasvip. „Eg er ærlegur maður, herra, og
hef veitt leiðsögu yfir Kjögeflóa mörgum
af yðar mönnum,"
„Af mínum mönnum?" endurtók Sveinn
hikandi.
„Já, ég held nú það. Mönnuni í bænda-
búningi ytra, en í silkiklæðum innan undir.
Nú nýskeð um Valentínusarmessu fylgdi
ég liennar náð frú Hannibals greifa Sehe-
steds og ungri dóttur hennar þessa leið upp
til borgarinnar. Þær sögðu sig einnig vera
bændafólk og voru þannig búnar, en fætur
þeirra og liendur gátu þær ekki falið, þau
sögðu sína sögu. Fæturnir voru smáir eins
og barnsfætur, og hendur þeirra hvítar eins
og á Maríu mey á altaristöflunni í kirkj-
unni. Þær iiöfðu einnig dálítinn böggul
með sér og sögðu, að það væri fatnaður.
En þegar ég tók við honum, hljómaði í hon-
um eins og af silfri og gullinu dýra.“
„Sveinn brosti. Ég hef líka bögguf með
mér,“ sagði hann.
„Atti ég ekki von á því,“ svaraði fiski-
maðurinn. „Jæja þá, við flytjum þá von-
andi bæði hann og yður, hvert sem þér
óskið. Og þér munuð verða betur settur en
greifa-mæðgurnar, því að þær urðu að bíða
tvo heila daga, meðan ég lét smíða mér
sleða og setja járndrög undir hann. Þær
héldu til hérna í kofanuin mínum á meðan
og snæddu minn fátæklega verð. Og þegar
\ ið komum á land við Kálfabúðir, gaf frúin
méi: fimm ort fyrir ómakið. Það var gott
kaup fyrir þrjá daga.“
„Ég greiði yður helmingi meira,“ sagði
Sveinn.
„Gerið þér það?“ sagði bóndinn, og ljós-
blá augu hans blikuðu af gleði. „Ég tek við
því með þökkum í guðs nafni. Ég er að
safna í sarpinn, eins miklu og mér er unnt,
til að kaupa nrig lausan úr bólfestunni. —
En hvenær ætlið þér að leggja af stað?“
„í kvöld, býst ég við,“ svaraði Sveinn,
„því að nú er ég þreyttur og hvíldarþurfi.“
„Þá skal ég líka vera tilbúinn,“ svaraði
bóndinn. „Nú skulum við fara inn, og síð-
an getið þér fengið jafn gott rúm og greif-
injurnar tvær.“ —
Síðdegis rétt fyrir rökkrið kom Ib aftur.
Hann hafði enn ekki lokið vísu þeirri, sem
liann hafði byrjað á í hálmækinu, og söng
nú fullum rómi, er hann nálgaðist kofann.
Fiskimaðurinn var að búa sig til ferðar.
Þegar Ib heyrði, að Sveinn væri sofandi,
settist hann að fyrir utan kofann og fór að
spjalla við manninn.
„Þér ætlið sennilega yfir um með hinum
herranum?" spurði fiskimaðurinn, sem var
að flétta sér hálmband í sleðann.
(Tramhald).