Nýjar kvöldvökur - 01.01.1952, Page 33

N. Kv.
SVEINN SKYTTA
27
„Hann skaltu fá, kona góð!“ mælti Man-
heimer og gekk burt úr stofunni.
Er Surtla var orðin ein eftir, nuddaði
hiin saman höridunum og hló hæðnisbland-
inn kuldahlátur. Síðan tók hún vínflösku á
borði höfuðsmannsins og tæmdi hana.
Hálfri stundu síðar hafði riddarasveitin
lagt af stað frá bændabýlinu. Surtla reið við
hlið Manheimers höfuðsmanns. Um bogna
pg beinabera kerlinguna flaksaðist blá ridd-
araskikkja.
XXI. Á leiðinni.
Nóttina eftir kveiktu Gjöngemenn í
stórri heybirgðaskemmu fyrir norðan
Jungshoved til þess að beina allri athygli
Svíanna í þá áttina, en með því höfðu þeir
Sveinn og menn hans frjálsari hendur hin-
uni megin hallarinnar. Sveinn fékk því gott
næði til að grafa upp tunnu sína og flytja
hana yfir í haugskýlið. Síðan tók hann úr
henni peningana ásarnt nokkrum skjölum,
sem gengið var frá í tveimur skinnlrulstr-
um, og saumaði allt saman inn í kviðarrým-
i.ð á nýskotnum hirti.
Hjört þennan höfðu þeir tekið sarna
kvöldið af veiðimanni Tyge Höegs léns-
manns, ásamt bréfi, sem hann átti að fara
með til aðalstöðvar Svía í Kjöge. Og nú ætl-
aði Sveinn að reka erindi þetta sjálfur á
sína vísu, og iiöfðu þeir Ib því búið sig
eins og herragarðsskyttur.
Þetta kvöld Iiafði allmargt Gjöngemanna
safnazt saman í haugskýlinu. Var auðséð, að
þeir voru búnir til langferðar, og hafði hver
J^eirra troðinn malpoka, sem borinn var á
öxlinni. Allir höfðu þeir skotvopn og fjölda
Iítilla púðurhorna, æm þeir báru í ól, er
knýtt var í sauðband. Efnt var nú lreit það,
er Sveinn hafði gefið ríkisráðinu, sem færzt
hafði undan að senda honum vopn; þau
hafði Sveinn nú útvegað sér sjálfur. A byss-
unum öllum voru sænsk merki, og þær voru
mjög vel hirtar. Var auðséð á svip sumra
mannanna, að þeir hefðu nýlega eignazt
þessa dýrgi'ipi. Sveinn var þögúll; meðan
hann var að ganga frá peningapokunum, og
flestir voru mennirnir alvarlegir á syip.
Anna María sat á heyfleti með litla son sinn
á fanginu og leit ekki af Sveini.
„Þá er því lokið!" mælti Ib og skaj sund-
ur seglgarnsspottann, sem þeir höfðu notað
til að staga saman hjartakviðinn. ,,Og nú
erum við loks tilbúnir."
„Hvernig er veðrið fyrir utan?“ spurði
Sveinn.
„Dinnnt og þokuslæðingur.“
„Þá er bezt að leggja af stað,“ mælti
Sveinn, „hver sinni sínu verki. Drottinn sé
með okkur öllum. Væntanlega liafa allir
skilið, hvað fyrir þá er lagt?“
„Já,“ svöruðu mennirnir.
Sveinn sagði enn fremur: „Sex ykkar fara
af stað rétt á eftir okkur og dreifa sér um
sveitina en alls staðar þar sem þið hittið á
heybirgðir Svíanna, staldrið þið við, þangað
ti! þið hafið kveikt vel í þeim, Ég mun efna
orð mín og greiða einn ríkisdal fyrir hvert
forðabúr, sem brennur; en þar eð mér er
kunnugt, að hverjum ykkar er umhugað að
vinna fyrir sínum launum, get ég allt eins
vel borgað ykkur fyrirfram. Þið eruð hug-
rakkir piltar og ósmeykir albr saman, og
segi ég við ykkur: Farið og fellið sænskan
höfuðsmann, þá gerið þið það. — Hérna,
piltar mínir, hraustir drengir! Hérna hafið
þið peningana undir eins, og dálítið í við-
bót.“
Sveinn lagði peningapyngju í lófa Abels
og þrýsti hönd hans.
„Þið hinir vitið, hver.t lialda skal, og hvað
fyrir höndum liggur. — Og nú förum við.“
Anna María setti barnið á sfólfið og ffekk
o o o
til Sveins.
„Við skulúm fyrst lesa Faðirvorið,“ mælti
hún, „og signa okkur, þá mun blessun fylgja
ferð þinni.“
Sveinn draup höfði, tók ofan og beygði kné
og kraup á gólfinu. Hinir allir fóru að dæmi
hans, litli drengurinn kraup við hlið föður
-t*