Nýjar kvöldvökur - 01.01.1952, Blaðsíða 29

N. Kv.
SVEINN SKYTTA
23
„Sást þú það!“ sögðu báðir forviða.
„Ég veit líka, hvað í henni var.“
„Veizt þú kannske líka, hvar hún er?“
„Þú stendur núna á henni.“
Sveinn var alveg sem steini lostinn. Tanr
mælti: „Það var einmitt ég, sem hafði gert
vökina í ísinn, sem þið veltuð tunnunni
■ofan í, því að ég hafði lagt álagildrunum
mínum í vökina. Og þegar ég dró netið upp,
var tunnan föst í því, og ég dró hana á land.
Ég lá sem sé uppi á loftinu í kofanum, sem
þið gistuð í urn nóttina, og ég lreyrði allt
tal ykkar. Þegar ég fékk tunnuna í netið og
varð var, hve nrikið var í henni, varð ég
himinlifandi glaður og þakkaði guði mín-
um á hnjárn fyrir að liafa hagað því þannig,
að nú gæti ég bætt að nokkru brot mitt gegn
þér. Ég gróf svo tunnuna hérna ofan í skafl-
inn og beið þess, að þú kæmir aftur.“
„Hvernig gaztu vitað, að ég myndi koma
aftur? Þú sást þó, að Svíarnir höfðu tekið
mig til fanga.“
„Já, víst sá ég það, Sveinn! En svo Hljóp
ég yfir í skóginn og náði í litla drenginn
hans Abels og bað hann að segja föður sín-
um, hvernig komið væri fyrir þér. En það-
an hljóp ég síðan til Bents og Vangs og
sagði þeim sömu sögu. Þeir vildu ekki trúa
mér, og Bent lienti ísköggli á eftir mér, og
Jens járntreyja batt mig við tré, svo að ég
skyldi verða að standa þar, þangað til hinir
kæmu, og þá myndu þeir siga hundunum á
mig. Ég gat þó loks fengið þá til að sleppa
mér og hljóp síðan til allra manna þinna til
að gera þeim aðvart. Þetta tók allan dag-
inn en í rökkrinu var ég þó búinn, og þá
höfðu þeir líka náð tali af Ib og tóku nú
að flykkjast saman út úr skógunum úr öll-
um áttum. — Og þá vissi ég, að þú mundir
koma aftur í ljós, áður en langt liði,“ sagði
Tam að lokum með einlægum trúnaði.
Sveinn komst við og rétti Tam höndina.
Hann greip hana með báðum höndum sín-
um, laut niður og kyssti hana. Því næst
sneri hann sér að Sveini og mælti, en tár-
in hrundu niður skorpnar kinnar lians:
„Ég bið þig svo innilega fyrirgefningar!"
Sveinn svaraði því engu, en klappaði
Tam á öxlina.
,,Tam!“ kallaði nú Ib upp og var orðinn
dreirrauður í andliti af því að reyna að
halda sér í skefjum. — „Það hefur þá verið
þú, skelmirinn þinn, sem stalst öllum góða
matnum okkar um nóttina! Nú þykir mér
svei mér vænt um þig.“
„Það var allt lienni að kenna, kerlingar-
skömminni, að svona illa hefur farið fyrir
mér,“ mælti Tam.
„Við minnumst ekki á það framar,“ mælti
Sveinn. „Tam! Nú ertu félagi minn á ný,
alveg eins og áður.“
Fölt og skorpið andlit Tarns ljómaði nú
af óumræðilegri glelði, liann gat ekki stillt
sig, heldur tók hann að hoppa og skoppa í
snjónum allveg eins og krakki.
„Hamingjan góða!“ kallaði hann upp yf-
ir sig, „aldrei liafði mér kornið til hugar,
að ég mundi fá þessi orð að heyra framar. —
En hinir?“ sagði hann allt í einu. „Þeim er
illa við mig. Viltu þá kannske tala mínu
máli við þá?“
„Líttu srtöggvast á mig, Tam!“ sagði Ib,
um leið og liann stillti sér upp fyrir framan
hann og rétti úr sér. Þannig lít ég nú út, og
þú veizt manna bezt, hvílíkur vargur ég get
verið, reiti nokkur mig til reiði. Og heiti
ég þér nú við sáluhjálp mína og þína líka,
að ekki einn einasti af mönnurn vorum
skuli einu sinni þora að depla til þín aug-
um, ertu þá ánægður?"
„Og peningarnir okkar, peningarnir okk-
ar!“ sagði Sveinn allt í einu fagnandi og sló
á öxlina á Ib. „Guði sé lof og prís fyrir að
við l'engum þá aftur. Nú höldum við af stað
og látum þá liggja hérna vel geymda þang-
að til í kvöld. Kom þú með okkur, Tam!
Inni í haugskýlinu liittum við okkar menn,
og þeir skulu sannarlega fá að heyra, hvern-
ig þú hefur farið að því að bæta fyrir brot
þitt og það rækilega."