Nýjar kvöldvökur - 01.01.1952, Blaðsíða 13

N. Kv.
VALGERÐUR
7
heyrði óljóst mannamál frá sambýlingum
•sínum hinum megin í húsinu. Ingibjörg,
sambýliskona hennar, hafði litið inn til
hennar um kvöldið og boðið henni að leita
til sín, ef hún þyrfti einhvers með. Þetta var
góðleg kona, miðaldra, en dálítið mæðuleg.
Ef til vill væri hún fátæk, þótt svo sem margt
annað böl gæti nú beygt lund manna.
Valgerður gat ekki fest svefninn undir eins.
Atburðir dagsins liðu um huga hennar.
Borðhaldið hjá jenssen kaupmanni hafði
verið fremur leiðinlegt. Unga stúlkan, sem
hún hafði séð um morguninni, þjónaði þar
aftur að borði, og enn veitti Valgerður þ\ í
eftirtekt, að þau Skúli litu aldrei hvort til
annars. Aftur á móti var hann mjög kurteis
gagnvart henni sjálfri, bauð henni allt það
bezta, sem á borðum var, og hélt uppi sam-
ræðunt við hana, þegar skipstjórinn og
kaupmaðurinn ræddu sín á milli um verzl-
unarmál eða annað það, sem hún fylgdist
ekki með. En samt hafði lienni þótt Ski'di
fremur leiðinlegur. Auðvitað sakaði það
ekki, því að héðan af myndu Jrau sjaldan
sjást, og þá aðeins sem hverjir aðrir ókunn-
ugir. —
F.n skyldi nú takast áform hennar og aðal-
erindi til Skagaþorps? — Þetta, sem enginn
vissi um, og enginn mátti vita um. Hún yrði
að finna Oddnýju sem fyrst. Ja, sú myndi þó
verða heldur en ekki hissa. F.n þetta t arð nú
sarnt að gera tafarlaust, því að annars gætu
þær hitzt á almannafæri fyrir allra augum,
og þó mátti enginn vita, að þær væru kunn-
ugar. Guð gæfi, að Oddný gæti fært henni
góðar iréttir.
Morguninn eftir taknaði Valgerður
snemma eftir væran svefn og flýtti sér á fæt-
ur. Daginn áður hafði hún veitt því eftirtekt
frá skipsfjöl, að utanvert við þorpið var of-
urlítill klettabás, sem lukti um dálitla vík
með malarsandi. Hún batt nú sundföt sín í
ofurlítinn böggul, lokaði húsinu á eftir sér
og gekk í áttina til víkurinnar. „Þetta get ég
nú víst ekki látið eftir mér á hverjum
morgni,“ hugsaði Valgerður, ,,en gott er þó,
ef það tekst, meðan varir."
Morgunreykinn lagði þegar upp úr ein-
staka húsi, og mætti hún fáeinum karl-
mönnum, er stefndu til verzlunarhúsa Jens-
sens. Htin kleif auðveldlega niður lág kletta-
þrepin og stóð þegar í sendinni fjörúnni.
Skipti hún fötum í snatri og óð út í sjóinn
og synti síðan nokkra hringi út á víkina, en
gætti Jress vel að fara aldrei svo langt, að
hún sæist fram undan klettunum. Síðan
synti hún svo til lands aftur og sat þar stund-
arkorn á steini og lét sólina verma sig og
þurrka. Klæddi hún sig síðan í snatri, klifr-
aði upp klettajrrepin og gekk rösklega heim
á leið.
Á götunni mætti Valgerður einni og einni
verkakonu, sem var að fara til fiskþvotta.
Þær buðu lienni góðan daginn, sumar lágt
og feimnislega, aðrar djarflegar, en allar litu
Jrær forvitnisaugum til hennar og gengu
hiklaust áfram. Aðeins Guðlaug gamla nam
staðar og spurði undrandi:
„Hvað er að tarna, hví er svona blautt
hárið á yður, þér hafið þó vonandi ekki dott-
ið í sjóinn?“
Valgerður hló og veifaði í hendi sér
bögglinum með blautum sundfötunum.
„Nei, en ég óð út í hann og synti svo dálít-
inn spöl.“
Guðlaug skellti á lærið. „Er ég nú ekki
aldeilis hissa, er það ekki voða ónotalegt?"
„Þvert á móti, það er fjarska hressandi,“
svaraði Valgerður.
í sama bili gekk fram hjá Jreim unglings-
stúlka, svarthærð og dökkeyg. Hún bauð
góðan dag, en svo lágt, að varla heyrðist, og
leit ekki upp. Valgerður horfði á eftir
henni.
„Hvað heitir Jressi stúka?“ spurði hún og
leit til Guðlaugar.
„Það er hún Sólbjört, dóttir hennar
Oddnýjar og hans Sveins. Þau búa þarna í
litla, græna lnisinu lengst í burtu. — Skyldu
það vera einhverjir fleiri, sem yður langaði