Nýjar kvöldvökur - 01.01.1952, Blaðsíða 36

30
SVEINN SKYTTA
N. Kv.
lieimer og' dró skinnhanzkann af liægri
iiendi sér. „Gerir þú það réttilega, þá lief
ég túmark handa þér í vasa mínum.“
„Hvernig getið þér vitað, hvort ég spái
rétt eða ekki?“ spurði Surtla og gaut til hans
lymskulegu liornauga.
„Mér hefur verið spáð einu sinni áður,“
svaraði höfuðsmaðurinn, „og það gerði
frægur maður, eflaust meistari í samanburði
við þig. Getir þú nú spáð mér því sama og
hann, þykist ég vita, að þú segir satt og
kunnir þínar kúnstir."
„Réttið mér þá höndina," svaraði Surtla.
Þau létu hestana lötra. Kerling greip hönd
Manheimers og rýndi í hana stundarkorn
með mikilli athygli.
„Þetta voru kynlegar rúnir!“ mælti hún
rétt á eftir. „Ég hef nú mörgum manninum
spáð um dagana, bæði lífi og dauða, en
aldrei bef ég áður séð slíkar rúnir og í lófa
yðar. Hverju hinn mikli meistari hefur
spáð, er mér ekki kunnugt, en í lófa yðar
stendur skráð, að þér munið hvorki deyja
í vatni né á þurru landi. Kemur það heim
við það, sem yður hefur áður verið spáð?“
,J,á, að vissu leyti,“ svaraði Manheimer
iuigsi. „Að vissu leyti. En er þar ekkert urn
það skráð, að ég eigi að verða ríkur maður?“
„Æ, nei, strangi lterra höfuðsmaður!”
svaraði Surtla. „Það er aldrei í hönd ntanns
skráð!“
„Hvar þá?“
„í iiöfuð lians; — því að ég býst við, að
það sé ekki undir öðrum en sjálfum okkur
kornið, hvað við verðuin hér í heimi. —
I-Iérna erum við þá komin að bæjunum. Nú
farið þið þangað heim og látið menn og
hesta hvíla sig, en haldið vörð um veginn,
meðan ég bregð mér burtu til að leita frek-
ari frétta." —
Klukkan var nærri tvö um nóttina, er
Gjöngekarlar kornu inn í víðáttumikinn
skóginn, er lá á milli Everup og hinnar nýju
Herreborg, sem Jens Sparre hafði látið reisa
1609 á rústum hinnar gömlu Paddeborgar.
Kaldur norðanvindur næddi, og skýjafar
\ar mikið og dinnnt í lofti með einstaka
stjörnu í rofi öðru hvoru. Að þessu sinni var
það tilviljun ein, er því réði, að óvinir
S\eins fóru á mis við hann, þar er Man-
heimer hafði haldið of langt vestur eftir,
og Sparre ofursti, sem haldið hafði áleiðis
til Kjöge, var nú kominn á undan Sveini
hinum megin.
Sveinn liélt nú áfram miðja vegu milli
iiinna tveggja flokka, er leituðu hans, og
þar eð honum voru vel kunnir allir stígir,
götuslóðar og krókaleiðir, hélt liann sig
ætíð í námunda við skógana, því þar var
fylgsnis fyrst að leita og fljótast. Fjórir
Gjöngemenn fylgdust með sleða hans. Tveir
þeirra skotmáli á undan, en hinir jafn langt
á eftir.
Þegar komið var inn í SparrelKÍlms skóga,
rak Sveinn upp ugluvæl til manna sinna og
nam því næst staðar. Hann litaðist um og
mælti síðan glaðlega við Ib:
„Jæja, þá er nú svo langt komið heilir á
luifi, og býst ég nú við, að lokið sé versta
kafla leiðarinnar. Nú tökum við okkur bita
og gefum liestinum, áður en við höldum
áfrarn. Með sama áframhaldi ættum við að
ná skógarflæminu hjá Lellinge fyrir dög-
un.“
„Og enn fljótari munum við verða, er við
komurn lengra inn í skóginn, þar sem Jesper
bíður okkar með óþreyttan hest,“ mælti Ib,
um leið og liann tók malpoka sinn og lagði
ofan á hjörtinn.
Síðan mötuðust þeir Sveinn og Ib í næði.
En ekkert sást til hinna mannanna fjögurra.
Er ugluvæl Sveins hafði gefið þeim til
kynna, að sleðinn nærni staðar, færðu þeir
sig lengra út að skógarjaðrinum, héldu þar
vörð og hleruðu og skyggndust vel um í
allar áttir.
Staður sá, er Sveinn og Ib höfðu kosið
sér til hvíldar, var svonefnt viðarrjóður, en
svo voru nefndir staðir þeir í skógi, þar sem
höggvinn var eldiviður og hlaðið var upp í